Om eindelijk weg te komen uit Horta schrijven we ons in voor de Horta-Velas-Horta-regatta met het voornemen om alleen aan de eerste helft van de race mee te doen en niet terug te keren. Deze regatta wordt georganiseerd door de plaatselijke Clube Naval. We vertrekken om 9.00 uur met een stuk of twintig boten naar Velas op het eiland Sao Jorge. Het zijn zowel locals als passanten en groot en klein die meedoen. Na drie uur zeilen finishen we als eerste om vervolgens een plekje aan de kade op te zoeken en te worden bewonderd door de plaatselijke bevolking. We worden die avond beloond met een diner, medailles en folklore. We schamen ons een beetje dat we onze tegenstanders geen mogelijkheid voor revanche bieden maar we zijn de enigen die daar mee lijken te zitten.

Wij gaan daarna door naar Angra do Heroísmo op het eiland Terceira. Bij aankomst zitten honderden mensen (de hele bevolking waarschijnlijk) op de rotsen rondom de haven. In de haven begint namelijk om 18.00 uur het traditionele stierenvechten/rennen. Er is een stuk afgezet waar een stier wordt losgelaten. De bevolking rent dan als een soort bange matadors door dit gebied, onderweg de horens van de opgejutte stier ontwijkend. Het beest wordt echter wel een beetje in bedwang gehouden door een heel lang touw. Het is alsof hij wordt uitgelaten aan een hele lange lijn door tien clowns. Het is een beetje zielig maar wie zijn wij om tien minuten na aankomst een eeuwenoude traditie als lafbekkerij te betitelen. s Nachts is er prachtig vuurwerk ter afsluiting van het festival dat een week heeft geduurd. We gebruiken een dag of vier om de stad en het eiland te bekijken. De stad staat op de wereldmonumentenlijst en is dan ook echt een plaatje.

Dan gaan we naar Ponta Delgada, Sao Miguel. De grootste stad op het grootste eiland. We huren een scooter om het eiland te bekijken. We hebben een beetje het in-een-Fiat-Panda-lach-je iedereen-uit-gevoel maar het is wel hartstikke leuk. In twee dagen rijden we bijna rond het hele eiland. Dan wordt het tijd om weer eens na te gaan denken over het vervolg van onze tocht. We gaan vanaf de Azoren naar Noord Spanje.

Heerlijk, natuurlijk warm water van geiser bron

We hebben geen bemanning en dus kunnen we het moment van vertrek helemaal af laten hangen van het weer. Dat klinkt goed maar in werkelijkheid is het alleen maar lastig. We kunnen hier nog wel weken blijven wachten op het perfecte weer dat waarschijnlijk nooit komt. Maar gelukkig is er redding. Jantien schrijft dat ze misschien wel langs wil komen in Spanje, samen met Teyler (bijna twee jaar oud). De stemming slaat om en het is duidelijk dat we snel zullen vertrekken. Maandag is te vroeg want we hebben net de halve haven uitgenodigd om bij ons te komen bbq-en. Het wordt waarschijnlijk dinsdag 8 juli.

We doen boodschappen, voor de bbq en voor de overtocht, elke paar uur kijken we naar de weersverwachtingen op het internet en checken we onze email om te kijken of er voor Jantien en Teyler al een ticket geregeld is. Over het weer maken we ons een beetje zorgen. Er is erg weinig wind voorspeld. Voordeel is dat het er ook op de langere termijn niet beter uitziet. Wachten helpt dus ook niet. Ik denk dat we even door die zure appel heen moeten bijten. Duimen dan maar dat het meevalt en dat er toch nog wat gezeild kan worden.

De tocht van Ponta Delgada, Azoren naar La Coruna, Spanje

Dag 1, 8 juli (half bewolkt)

De bbq van gister was erg gezellig; met Karen en Bob (Heavy Lady, NL) Lynn en Neal (Honey Pot, UK), Peter en Tom (Chase, US).Vandaag zijn we begonnen aan één van de laatste grote overtochten, maar de eerste lange tocht die Annebeth en ik met zijn tweeën zeilen. De bestemming is La Coruna, ruim 850 mijl vanaf Ponta Delgada, Azoren. We vertrekken om 14.30 uur.

Tot 22.00 uur zeilen we heerlijk. Eerst op de spinaker en later met uitgeboomde genua. Dan draait de wind naar het noordwesten om vervolgens geheel te verdwijnen. Daarom varen we nu op de motor.

Dag 2, 9 juli (zon)

Het eerste etmaal was matig. We hebben alweer twee genuas aan dek en al drie keer de spinaker opgevouwen. Als de wind onder de vier knopen zakt zetten we de motor aan. Pluspuntje zijn de springende walvissen enkele honderden meters voor de boot tijdens Annebeths wacht. Ik hoor heel hard Hhhiiiiiddd! en ben dan ook verbaast dat ik Annebeth nog gewoon aan boord tref als ik aan dek kom. Ze wijst recht naar voren en net als ik kijk komt de walvis weer van top tot teen uit het water.

Nu is het water spiegelglad en ik denk dat we zo meteen maar eens een duik moeten nemen. Dat blijft toch mooi zo midden op de oceaan met vier kilometer water onder de kiel.

Dag 3, 10 juli (zwaar bewolkt, later onbewolkt)

We raken in het ritme. We beperken ons tot eten, drinken, lezen, zeilwissels, kletsen, etc. Het lijkt een beetje overdreven, maar ik merk nu pas hoe we bezig zijn met onze bemanning als ze aan boord zijn. Niet dat die alleen maar op hun luie reet zitten (ook al wordt er veel gezeten op een overtocht) maar met name in de eerste dagen zijn wij degenen die het ritme bepalen. Tijd voor een douche, een zeilwissel, lunch en een kop thee. Met zijn tweeën gaat dat allemaal vanzelf.

We hebben dit tweede etmaal nog steeds maar weinig wind maar doordat de oceaan mooi vlak is zeilen we erg lekker. Soms halve wind met de spinaker, nu weer aan-de-wind met genua I.

Dit was s ochtends vroeg. Om ongeveer 9.00 uur is het afgelopen en gaat de motor weer aan. We varen door water als olie, soms fascinerend, meestal stomvervelend.

Dag 4, 11 juli (licht bewolkt)

Het is een etmaal later als we de motor weer uitzetten. Er staat een matig windje precies uit de richting waar we naar toe moeten. Dan varen we maar even helemaal de verkeerde kant op. We zijn blij dat de motor even uit is en hopen op de door het weerbericht beloofde zuidwestenwind.

...

Het is vandaag donderdag 17 juli en we zijn twee dagen geleden aangekomen in La Coruna, in het noordwesten van Spanje. Ik was gebleven bij Dag 5. Ik stond op het punt op te schrijven dat we hevelend diesel uit de jerry cans in de hoofdtank hadden gedaan. Dit wordt te gek. We besloten toen dat we jullie niet weer konden vermoeien met een verslag over weer een overtocht. Zeker niet als we nog minder te melden hebben. Het is toch weer veel van hetzelfde en dus vatten we het later wel even kort samen zouden. Wat een vergissing.

Dag 5, 6 en 7 (klote weer)

Na vier dagen kwakkelen met weinig wind lijkt de rest van de tocht prachtig te worden. De verwachting is halve wind, 4 tot 5 beaufort, voor de komende drie dagen. Dat zou genoeg moeten zijn om ons in La Coruna te brengen.

Na een superdag is het om 23.00 uur weer tijd voor het weerbericht. We luisteren naar wat radiocontact van een paar Engselen en Amerikanen die elke avond het door hen ontvangen weerbericht bespreken. Zij krijgen het op maat samengestelde weerbericht van de in eerdere verslagen vermelde Herb die allerlei zeilers bijstaat over de gehele Atlantische oceaan.

De schrik zit er goed in want Herb heeft hen verteld dat er zeer slecht weer op komst is voor de kust van La Coruna en dat ze het beste een etmaal kunnen gaan rond dobberen om zo hun aankomst met tenminste een dag uit te stellen. Ze zijn helemaal over de rooie. Net vier dagen geen wind gehad en nu het lekker gaat waaien moeten ze gaan bijliggen omdat de weerman slecht weer verwacht voor de kust van Spanje. Er heerst grote verwarring, onzekerheid en intense spanning aan boord bij deze mensen. Ze besluiten te gehoorzamen en het advies op te volgen. De mooiste zeildag in weken en ze liggen te schommelen midden op zee.

Ook bij ons slaat dit nieuws in als een bom. We waren in opperbeste stemming maar aankomen in Spanje met windkracht 8 aan de Costa da Morte, niet Costa Brava, Blanca of Sol, maar de kust van de dood is ook bij ons aan boord een party killer. We bespreken een paar scenarios, vanzelfsprekend niet het scenario dat uiteindelijk werkelijkheid wordt, en besluiten door te zetten. We zijn immers geen mietjes.

Weer een dag later denken we daar al weer heel anders over. De dynamo is kapot en dat betekent dat de motor de accus niet meer oplaadt. Lastigste gevolg daarvan is dat we de laatste twee dagen zelf moeten sturen want de autopilot werkt niet zonder stroom. Twee-uur-op-twee-uur-af 100% van de tijd aan het roer. Het waait al behoorlijk en de golven van de zijkant maken het sturen zwaar. Misschien geen mietjes maar toch wel iets daar in de buurt. Geef ons maar lekker de autopilot en een goed boek.

De vader van Annebeth had ons vlak voor vertrek nog geadviseerd onze energie voor het laatste stuk te bewaren. Hij doelde met name op het feit dat er nogal veel scheepvaart is rond Kaap Finisterre, ook wel het einde van de wereld. Nog zon opbeurende naam. Ik denk niet dat hij had verwacht dat het zo toepasselijk zou zijn.

Met steeds minder energie en steeds meer wind naderen we de zogenaamde shipping lane. Het waait inmiddels 25 tot 35 knopen ( 7 tot 8 beaufort) en het regent onafgebroken. We zijn door-en-door nat, hebben die nacht nog niet geslapen en zien overal om ons heen vrachtschepen. En dat terwijl hier een jaar geleden nog een olietanker heeft besloten om na een aanvaring een paar honderduizend ton ruwe olie te lozen en vervolgens te zinken. Het ze-zien-ons-wel geloven dus ook niet echt meer in.

Je moet het zien als een egel die de rijksweg oversteekt. Eerst komt alle dreiging van links. We worden aan de voor- en achterkant gepasseerd door schepen die er niet eens last van zouden hebben als we even aan de boeg zouden hangen. Maar het gaat erg goed. De lichten van de schepen geven een duidelijk beeld van de richting waarin ze varen en we kunnen duidelijk zien dat er een paar zijn die voor ons uitwijken en achter ons langs varen. Het enige lastige is dat ze door de hoge golven en de regen pas laat in zicht komen en het vanaf dat moment allemaal erg snel gaat. Een paar boten passeren ons op honderd(en) meter(s). Ik stuur en Annebeth kijkt op de radar, die maar af en toe aan kan omdat die ook veel energie vraagt.

Als het zicht echt slecht wordt, zijn de accus bijna leeg en houdt de radar er mee op. Nu wordt het echt opletten. Het begint licht te worden en dat betekent dat de lichten van de vrachtschepen nauwelijks meer te zien zijn. Dan ziet Annebeth ineens een licht. Het lijkt een zeilboot maar het blijkt al snel een groot vrachtschip te zijn. Hij is echt dichtbij. We liggen op ramkoers en het is duidelijk dat hij niet meer gaat uitwijken. Even denken ... we besluiten overstag te gaan en terug te varen waar we vandaan komen. Het lukt en het schip vaart voorbij. De egel maakte even pas op de plaats en de vrachtauto rijdt net voorlangs. We gaan weer overstag en vervolgen onze route.

Als we na precies een week zeilen de haven van La Coruna binnenvaren houdt ook de GPS er mee op. De accus zijn nu echt leeg en ook wij kunnen geen pap meer zeggen. We beseffen ons dat we nu een rondje hebben volbracht: we zijn terug op het continent, in la Coruna, waar we in augustus 2002 ook waren.

La Coruna van 15 juli tot en met 23juli

We zijn helemaal kapot dus slapen snel bij en maken de boot schoon. Perfecte timing. Morgen komen namelijk Jantien en Teyler aan! Ik haal ze om half twee op van het vliegveld terwijl Hid lekkere boodschappen doet. Wat super om ze weer te zien! Teyler is onherkenbaar veranderd voor mij: een jaar geleden was hij nog een baby, nu komt hij met eigen rugzakje om aanlopen, praat in meestal nog onbegrijpelijke taal tegen iedereen aan en zegt na 1 dag al Hidde en Bet tegen ons. De vliegreis is redelijk goed verlopen, hij vond het niet eng en had geen last van zijn oren. Helaas is de buggy in Madrid gebleven. Deze zal één dezer dagen bij de Club Nautico afgeleverd worden. Jantien heeft een prachtig oranje zwemvest voor hem gekocht die hij zonder problemen draagt. We schommelen behoorlijk in de haven, dus moeten hem de eerste dag nog wel goed vasthouden. Maar al snel heeft hij ook zeebenen en speelt en loopt hij binnen en buiten alsof hij al weken aan boord is.

Die middag gaan we met de toeristentram naar het enorme strand van La Coruna, waar nog behoorlijk wat olie blijkt te liggen van de ramp van vorig jaar. We wandelen het hele stuk (zonder buggy) terug naar de haven, langs het prachtige Plaza de Maria Pita. Teyler vind het allemaal prachtig, maar schrikt van de grote hoeveelheid knallen die ze de hele dag afvuren vanwege het feest van de heilige Carmen. Na 2 dagen zegt-ie nog steeds boem, boem, boem.

Inmiddels moet hij wel heel moe zijn geworden. Na een hamburger valt hij om 20.00 uur in een diepe slaap in het vooronder om pas om 10.00 uur (!!) s ochtends wakker te worden. Hij slaapt lekkerder dan wij; door het geklots en de disco doen Jans en ik geen oog dicht. Teyler is dus erg lief door pas om 10.00 uur wakker te worden. Na het ontbijt verkassen we naar een nieuwe marina, waar we veel rustiger liggen. We zien ondertussen de start van een regatta in de haven. Teyler roept eerst nog bij elke boot ´boo´, maar het zijn er zoveel...

Na het middagdutje van Teyler, gaan we naar het zwembad. Het is heerlijk weer. Gelukkig maar, want die dinsdag dat wij hier aankwamen heeft het de hele dag non stop geregend. Teyler is net als zijn moeder niet een enorme waterrat, maar vind het toch wel prima. We eten daarna aan boord en moeten dan de rekening betalen voor het uitslapen van die ochtend. Hij wil totaal niet slapen. Na een paar uur huilen en aandacht trekken, waarbij we van alles proberen, zit er niks anders op dan dat Jantien bij hem gaat liggen vannacht. Hij is heel ondeugend en rollebolt nog tot 23.30 uur, maar ja, het is vakantie.

De volgende dag is hij wel gewoon om half zeven op. Jans gaat weer eens kijken of de buggy al afgeleverd is en ja hoor. Met Teyler in de buggy komen ze aanlopen. Dat is wel heel fijn, want vandaag willen we de stad bekijken. We lopen eerst door het mooie oude gedeelte en gaan dan met de taxi naar de vuurtoren, de Torre de Hercules. Dit is de oudste nog werkende Romeinse vuurtoren. We klimmen naar boven, Hid met Teyler op de arm. Prachtig uitzicht.

Dan lunchen we in een leuk restaurantje met uitzicht op het water en lopen langs het strand, door de stad via het mooie park met de duiven terug naar de boot. Het is dan al laat, dus na het voetballen, moet Teyler slapen. Natuurlijk probeert hij eerst om mama weer bij hem in bed te krijgen, maar dat lukt niet en gelukkig valt hij snel in slaap. Wij eten sushi en hebben een gezellig avondje aan boord. De volgende morgen zitten we om half 8 een beetje duf nog met Teyler met de autotjes te spelen. We voeren net als de andere dagen nog even de vissen vanaf de steiger. Dan gaan we shoppen: Teyler wordt verwend met een puzzel, nieuwe kleren en schoenen (allemaal voor bijna niets hier). Om 12 uur nemen Jans en Teyler de taxi en zit hun long weekend erop. Super leuk dat ze gekomen zijn, een groot succes!

De dagen hierna staan in het teken van klussen doen, waarvan de belangrijkste het repareren van de dynamo is. Op maandagmiddag lukt het Hid om zowel de oude (reserve) dynamo als de nieuwe (die kapot was gegaan) werkende te krijgen. De drietrapsregulator blijkt kapot te zijn gegaan en dan laadt de dynamo niet meer. Inmiddels zijn Lynn en Neil van de Honeypot en Bob en Karen ook aangekomen. Gezellig tapas eten. Wij willen morgen door langs de Noordkust van Spanje en zodra het weer goed is oversteken naar de Franse kust (Belle Ile).

Enter content here