Tijd voor een nieuw verslag. We hebben op het internet het laatste verslag gelezen van vrienden van ons, Bob en Karen, en die hebben pas echt een jaartje vrij. We zijn elkaar in augustus tegen gekomen in Falmouth en een weekje later in La Coruna, Spanje. Nu zijn ze, na eindeloos genieten van de rias in het noordwesten van Spanje, aangekomen in Porto, Portugal. Een slordige anderhalve maand later en 100 mijl verder, geweldig! Zo blijkt maar weer dat geen rondje Atlantische Oceaan hetzelfde is.

Wel blijkt dat wij geen echte onthaasters zijn. Geen verhalen over we-komen-helemaal-tot-rust en eindelijk-tijd-om-eens-goed-met-elkaar-te-praten. Het is nog steeds een grote vakantie en we genieten van lekker zeilen, eten, drinken, lezen, slapen en praten deden we ook al voordat we vetrokken. Af en toe denken we aan de dingen die we missen en eigenlijk valt dat reuze mee. Met familie en vrienden, die we natuurlijk heel erg missen, hebben we veel contact. Het is anders maar wel intensief. Wat we nog meer missen is de krant. Vooral het gegeven dat die gewoon op de mat ligt en je niet het hele dorp door hoeft met als resultaat De Telegraaf. Iets anders dat we missen is vanuit je bed met je ogen nog half dicht naar de douche lopen, douchen en daarna geen gelazer met natte en smerige vloeren die het aankleden acrobatiek maken. Verder missen we voorlopig nog niet zo veel. Dit gaat vast nog veranderen maar dat zien we dan wel weer.

Ik luister op dit moment naar dronken Fransen in het bootje hiernaast. Ze zijn deze ochtend aangekomen in Funchal. Het zijn vier volwassen Fransen, twee mannen en twee vrouwen, in een bootje van circa 10 meter. De hele haven geniet van de Doors en is blij dat het geen karaoke-CD is. Volgens mij zijn ze blij dat ze Madeira gehaald hebben. Ze zijn knetter dronken. Het is wel een mooi gezicht hoe ze proberen te dansen in hun kajuitje.

Even terug naar mijn verhaal. We zijn ongeveer de helft van de tijd met zijn tweeen en dus de andere helft van de tijd met verschillende bemanningen. We pikten ze op in de verschillende uithoeken van Europa. Tot nu toe hebben we behoorlijk doorgezeild, behalve de eerste maand in Engeland, om de gemaakte afspraken na te komen. Het beste voorbeeld hiervan is onze laatste overtocht. De tocht van Lagos naar Madeira.

Eerst even terug naar Sevilla, 6 september. Het is een dagtocht vanaf de Atlantische Oceaan naar Sevilla over de hot and uninspiring Guadalquivir. Het is een tocht over een zanderige rivier naar het hart van Andalucia waar het zonder al te veel moeite 40 graden Celcius is. Wij hadden geluk en het leek slechts 30 - 35 graden. Tijd voor een paar kleine klusjes. De gedachte dat we naar de Club Nautico Sevilla gaan met een stuk of vier geweldige zwembaden en een plekje aan de steiger midden in een van de mooiste steden van Spanje maakt veel goed.

Club Nautico Sevilla ligt achter een sluis en verschillende bruggen, waarvan de laatste een maal per dag om 20.00 uur open gaat. We zijn een beetje vroeg en besluiten midden in de haven ons anker uit te gooien en de BBQ aan te steken (chicken wings, pimientos en een fles rode wijn). So far so good. Om 19.55 halen we het anker op. Als er tien minuten later ongeveer tien kilometer file staat in Sevilla, maar de brug nog steeds dicht is, ziet het er iets somberder uit. Een kringgesprek via de marifoon, waarbij we alle begrijpelijke stukjes combineren, maakt duidelijk dat de brug kapot is en dat we morgen maar weer terug moeten komen. We hebben geluk want zaterdag is de dag dat de brug ook om 8.30 uur open gaat, als het goed is. De gedachte dat de brug gemaakt moet worden tussen 20.00 vrijdagavond en 8.30 zaterdagochtend stemt ons niet echt gerust.

Gelukkig is dit alles gadegeslagen door de bemanning van een Nederlandse sleepboot die al jaren actief is in de haven van Sevilla. Harry en Rudolf van de firma Van Wijngaarden bieden ons aan tot de volgende ochtend (8.00 uur) langszij te komen. Na een flesje Late Bottled Vintage Port (onze oogst uit Porto, best lekker spul die Port, vinden de heren) en wat whisky besluiten we de stad in te gaan. Harry en Rudolf wijzen ons de weg, met name de heenweg.

s Ochtends worden we er subtiel op gewezen dat het aanbod tot 8.00 uur in de ochtend geldt en dat het tijd is om aan het werk te gaan. Ze starten de motor.

Harry en Rudolf checken hoe diep het is in de haven en de rivier. Wij dringen aan bij de brugwachter. Tot onze grote verassing gaat de brug open en leggen wij aan voor vier perfecte dagen Sevilla.

Sevilla is geweldig. Na een duik wandelen we de blaren op onze voeten langs al het moois. De eerste dag bezoeken we Alcázar, iets tussen een paleis en een fort, met schitterende zalen en tuinen. Daarna natuurlijk tapas. Eigenlijk gewoon vette snacks die het beste smaken met veel Rioja. De tweede dag besluiten we fietsen te huren. Van Bario de Santa Cruz naar El Centro en El Arsenal. Sevilla heeft met name een overschot aan schitterende pleinen met bijbehorende kerk en moskee en veel tuinen en parken. Ideaal dus voor een fietstocht door de stad en drankjes op de met doeken overdekte terassen.

Die avond landt Pieter in Sevilla. We hebben besloten dat we het hem niet aan kunnen doen om af te trappen met een hot and uninspiring Guadalquivir en dus blijven we nog even in Sevilla. Die maandag, 9 september, gaan we naar de kathedraal. Het is een kathedraal die past in het rijtje St. Pieter (Rome) en St. Paul (Londen). We gaan afzonderlijk rond met behulp van onze audiotour.

Om 20.00 uur die avond gaan we weer door de brug. We moeten de volgende ochtend om 7.00 uur door de sluis om het goede tij mee te pikken op de rivier en de brug gaat alleen s avonds open. Annebeth zoekt via de marifoon weer contact met Harry en Rudolf (even dubbel-zeven) en die avond wordt het Bacardi Colas, langszij de Dintelstroom van Van Wijngaarden. We krijgen alledrie prachtige T shirts, petten en aanstekers met Van Wijngaarden erop! De volgende dag zijn we de heren voor en nog voor het licht is vertrekken we voor een dagje motoren naar Chipiona, waar we vijf dagen eerder vertrokken zijn. We zijn hier wat eerder dan verwacht en daarom is er ruim tijd voor een duik in de zee en een lekker terrasje. Het is niet het olympisch zwembad van Club Nautico Sevilla, maar wel lekker.

We hebben op vrijdag 13 september afgesproken met Taco en Philip in Faro. Zij zullen met ons meezeilen naar Madeira. Via Mazagon, waar we dit keer voor anker liggen, zeilen we naar Faro en komen net voor het donker aan dit keer. s Ochtends om half 11 zien we Transavia boven ons langs vliegen en een half uur later belt Taco dat hij geland is. Philip blijkt er niet bij te zijn omdat hij ergens anders alle zeilen bij moet zetten. Begrijpelijk maar wel jammer.

In Faro halen we in een internet cafe de eerste weerberichten op die duiden op slecht weer. Meerdere lage drukgebieden tussen Portugal en Madeira, die maar langzaam naar het noorden bewegen, voorspellen weinig goeds... Het weerbericht gaat tot 5 dagen vooruit, dus het lijkt dat we voorlopig niet wegkunnen naar Madeira.

Na een zonovergoten middagje Faro, moeten we s middags met mega veel boodschappen én de loodzware Samsonite van Taco op de Jan Steen zien te komen. Jan Steen ligt voor anker in de delta van Faro en het is een behoorlijk stukje varen. Het is niet een kwestie van een keer of vier op en neer gaan. Annebeth regelt een lift in een speedboot met Portugese jongens. Ze zijn een beetje teleurgesteld als Taco vervolgens met de helft van de boodschappen uit de bosjes komt. Deze oude lifters truc werkt dus ook in de haven van Faro. De rest nemen Pieter en Hidde mee in het bijbootje met het net gerepareerde motortje.

Eerst maar richting Lagos om daar beter weer af te wachten en hopelijk de nieuwe ankerketting op te halen. Onze ankerketting is een verhaal op zich: de 60 meter lange ankerketting, die wij in Nederland nieuw gekocht hadden, bleek al na 2 maanden gebroken te zijn. De zwakste schakel is door midden gebroken. Gelukkig ontdekten we dit voordat we het anker opnieuw in zee gooiden. We bellen meteen even met mijn vader. Gewoon om het hem even te vertellen en natuurlijk omdat we weten dat hij het zeer fascinerend zal vinden en de fabrikant achter de vodden zal zitten totdat wij een nieuwe ketting in de bak hebben liggen. Na het versturen van een aantal digitale fotos van de breuk en zelfs het opsturen van de gebroken schakel, besluit de leverancier de ketting te vergoeden. Het is een lasfout van de fabriek. Ze stellen voor om een nieuwe ankerketting voor ons klaar te leggen ... in Nederland. Zon ketting weegt 150 kg, dus dat leek ons een beetje lullig voor onze nieuwe bemanning. Een paar pond drop, wat pindakaas en een paar tijdschriften OK, zelfs een zonnetent en een genua laten we die arme mensen meebrengen. Maar een ankerketting ... Na heel wat heen er weer gebel door mijn vader, kwam er een nieuw voorstel: ze leveren de ketting af bij de marina in Lagos. Dat klinkt beter!

Op zondag 15 september komen we aan in Lagos. De ketting is inderdaad op tijd geleverd, maar helaas heeft de Marina de ketting meteen teruggestuurd.... Waarom? Dat is op zon moment een lastige vraag en je hebt eigenlijk ook niets aan het antwoord. De reden is nog steeds onduidelijk. We hadden hen via een fax op de hoogte gesteld dat de ketting zou komen en iedereen was akkoord behalve waarshijnlijk de persoon die dienst had toen de ketting werd afgeleverd... Na wederom gebel met Plastimo Nederland, Plastimo Frankrijk en Plastimo Portugal wordt afgesproken dat de ketting opnieuw geleverd wordt en wel op dinsdag 17 september in Lagos.

Lagos is een leuk dorpje als het lekker weer is, maar er is weinig te doen als het de hele dag regent. We brengen bijna 3 dagen door met het bekijken van de weerberichten in het internet cafe, met zwemmen in de branding van de zee (we hebben het hele strand voor ons zelf), boerenbridgen, eten en drinken etc.

De weerberichten blijven slecht, alleen maar zuidwesten wind. In Excel worden inmiddels allerlei berekeningen gemaakt door de jongens, om te kijken wanneer we uiterlijk nog weg kunnen. Hun vliegtuig vertrekt vanuit Madeira op maandagochtend. Het weerbericht geeft voor dinsdag nog harde wind met stoten tot windkracht 9 aan. Eigenlijk denken we dat je met tegenwind op minstens 5 etmalen moet rekenen, dus het begint krap te worden. Dinsdag middag om 16.00 uur checken we nogmaals het meest actuele weerbericht en de waarschuwing voor harde windstoten blijkt ingetrokken te zijn! De wind blijft wel tegen, maar behalve dat het oncomfortabel en zwaar kan worden, is er geen reden meer om niet te vertrekken. Het besluit wordt genomen: we gaan!

Nu moeten we opeens heel veel in zo kort mogelijke tijd doen: boodschappen voor 5 etmalen, diesel tanken, uitchecken, opruimen, naar het thuisfront bellen etc. Een goede bodem voor vertrek lijkt ook niet onverstandig, dus voor we uiteindelijk de trossen losgooien is het 21.45 uur. Het is al donker en we vinden het allemaal best spannend. Het is ook raar om steeds zo te liggen wachten en dan ineens, in het donker, weg te kunnen. En oh ja, de nieuwe ankerketting lag die middag om 15.00 uur inderdaad klaar, dus die is mee! Echt heel prettig en uiteindelijk een goeie after sales service van Plastimo!

Het eerste etmaal verloopt zoals verwacht: weinig voortgang door de hoge golven en de tegenwind. Het is inderdaad nogal oncomfotabel hierdoor. Ik ben de eerste 12 uur erg zeeziek en hang bij elk wachtje over de reling. Dat is lang geleden. Gelukkig trekt deze echte zeeziekte weg, zodra de golven iets minder rommelig (door kusteffect) zijn. Taco voelt zich met name binnen ook niet echt jofel. Pieter en Hidde hebben nergens last van. Het is bijna volle maan, dus de nachtwachten zijn een stuk minder donker dan tijdens de oversteek door de Golf van Biscaye. De vuurtoren van Cabo Sao Vicente is de hele nacht in beeld. Als het licht wordt, is nog beter duidelijk waar we mee bezig zijn; gekkenwerk. De golven zijn circa 4 tot 5 meter hoog en komen, afhankelijk van de windrichting op dat moment, bijna recht van voren. We varen aan-de-wind met de motor bij. Voor het volgende etmaal is meer zuidelijke wind voorspelt, wat een prettig vooruitzicht is, want in dit tempo gaat het heel lang duren.

In theorie is het nog niet te laat om terug te gaan en het vliegtuig in Faro te halen. Maar in werkelijkheid was dit al niet meer mogelijk nadat we in Lagos vertrokken. Het stond vast. We gaan naar Madeira, of in ieder geval Porto Santo, het eilandje 30 mijl voor Madeira. Op momenten dat we 2 knoop richting ons waypoint gaan, bedenken Pieter en Taco vast een goed verhaal voor hun respectievelijke bazen of we gaan naar de Azoren. Dit laatste zou natuurlijk ook een mooi project zijn, maar helaas vliegt Transavia niet vanaf de Azoren en dat zou toch zonde zijn van de tickets. Dan maar weer een beetje gas erbij.

De wind draait een beetje, de golven worden kleiner. De stemming wordt beter. Er wordt meer gepraat en er is tijd en energie voor wat spelletjes. Er worden prima maaltijden klaargemaakt. Af en toe laat het zonnetje zich zien. Wel hebben we bijna vierentwintig uur per dag ons zwemvest aan en zitten we buiten als jonge honden vastgebonden aan de boot door middel van onze life lines. Over boord vallen onder deze omstandigheden zou wel heel onaangenaam zijn.

Het tweede etmaal

Die nacht kunnen we de sterren bestuderen en worden we lang gezelschap gehouden door dolfijnen. Rond middernacht zijn de omstandigheden geweldig. De motor kan uit en we koersen bijna recht op ons doel af, aan-de-wind met een snelheid van circa 7 knopen.

In de ochtend wordt de wind wordt echt zuid en neemt toe van 6 bft tot uiteindelijk 9 bft! Stromkracht! Dit alles in combinatie met keiharde regen. Zoveel regen dat het ons moeite kost het water van de lucht te onderscheiden We staan met skibril op achter het stuur en dan heb ik niet over zo'n fancy gletcherbrilletje met van die leren lapjes aan de zijkant. Waanzinnig!! We sturen, niet te scherp aan-de-wind om te voorkomen dat de golven ons stil leggen (meestal gepaard gaande met een enorme dreun) en niet te ruim om te voorkomen dat we te hard van de golven af surfen. Doordat het licht van de maan zo fel is, zien we tijdens 1 van de nachtelijke stortregens een maanregenboog! Dat lijkt ons best bijzonder.

Als Annebeth binnen naar de radar kijkt en zich afvraagt of we overvaren worden door de Spaanse Armada, kijkt Taco mij aan in de hoop iets van een signaal te krijgen dat alles onder controle is. Als de 42 knopen ware wind over dek op de meter verschijnt gaat er wel iets door ons heen. Jan Steen zeilt met een derde rif en genua III met een snelheid van 8 knopen alsof er niets aan de hand is. Wat een topper! We hebben wel het geluk dat de stortregens de scherpe randjes van de golven halen. Golven zijn altijd de grootste vijand in een storm. Na deze climax en twaalf uur spectaculair zeilen veranderen de weersomstandigheden weer. Het wordt weer zuidwest en we maken ons op voor een tergend langzaam derde etmaal.

Het derde etmaal.

De wind is nu weer pal tegen en we moeten twee keer zo veel mijlen afleggen dan wanneer we direct naar ons doel zouden kunnen zeilen. Taco en Betje kletsen elkaar de oren van het hoofd tijdens hun nachtshiftjes. Pieter en ik proberen met een bijna volle maan zoveel mogelijk sterrenbeelden te ontdekken. Dit gaat redelijk al zijn de omstandigheden daarvoor abominabel. Het is lang helder en elke keer hebben we de neiging om te denken dat vanaf nu alles beter zal worden; weer en wind. Maar dan zien we in de verte weer zo'n monster aankomen. Alle ramen dicht, pakken aan en wachten op een bui met stortregens en rukwinden. Het wordt een dieptepunt wat betreft voortgang maar we beginnen wel steeds meer gewend te raken aan de omstandigheden en de volgende ochtend nemen we allemaal een douche op het achterdekje. Gewassen en geschoren brunchen we in de kuip. De eerste shift is ingegaan en ik ben al naar bed als ik geschreeuw uit de kuip hoor. Het is donker. Taco voelt ineens een rotte paprika tegen zijn hoofd vliegen. Pieter, die aan de lage kant zat, ving hem daarna op in zijn schoot en dacht dat Hidde op Taco, beiden aan de hoge kant, iets lieten vallen. Het blijkt een vis met vleugels te zijn, ook wel een vliegende vis genoemd! Hij vloog behoorlijk hard in het gezicht. Hidde ligt in een deuk en werkt de vis over boord voordat hij al zijn schubben achter laat in de kuip.

Die vrijdagmiddag moeten we verlies nemen. Elke ochtend krijgen via de Iridium een sms-je van mijn vader met de windverwachting. Het weer doet er niet toe. We willen alleen van elke windshift gebruik maken om te zorgen dat we het vliegtuig halen. In code ontvangen we de verwachte windrichting voor verschillende posities tussen Portugal en Madeira.

De verwachting is dat de wind zaterdag zal draaien van zuidwest naar west. Als we deze zuidelijk koers vasthouden en de wind te laat draait komen we in de problemen. Want dan komen we te oostelijk van Madeira uit waardoor het laatste stuk ook weer recht in de wind zou zijn (bij de vorspelde westenwind). Als we echter over stag gaan varen we noordelijker dan west waardoor we nog net niet van Madeira wegzeilen. Toch besluiten we tot dit laatste.

Het vierde etmaal

Die nacht blijkt dat we goed gegokt hebben. We zijn overstag gegaan en zeilen nu bijna recht op ons doel af, met de motor bij. Het vierde en laatste etmaal is heel relaxed. Nog wel harde wind, maar die neemt de laatste 10 uur ook af. We weten zeker dat we het gaan halen en er is zelfs kans dat we nog een dagje op het strand kunnen liggen. Wel is iedereen bek af. Iedereen slaapt als een roos en plichtmatig zitten we onze shiftjes uit. Overdag is het warm en zonnig. Het water wordt steeds mooier blauw, diepblauw, een mooi gezicht. Om 15.00 uur zien we Madeira of Porto Santo al liggen. We eten die avond nog op zee, maar om 21.00 uur leggen we in het donker aan in de haven van Porto Santo. Precies vier etmalen, tijd voor een glas Champagne.

We gaan de bar in die aan de haven zit en zijn getuige van de bonte avond van het barpersoneel. Het is de laatste avond en morgen bevinden we ons officieel in het winterseizoen. In de volgende bar is de barman liever lui dan moe, zet de flessen op de bar en zegt dat we ons zelf kunnen helpen. Dat lukt aardig. Een andere bezoeker is duidelijk trots (en terecht) dat hij goed Engels spreekt en kletst ons de oren van het hoofd. Het is mij niet helemaal bijgebleven waar het over ging behalve het aanbod om met hem mee te rijden naar alle andere barren van Porto Santo. Of het geen probleem was dat hij zeventien wodka-tonics had gedronken? Neeh...! We houden het om een uur of zes toch maar voor gezien en wandelen terug naar de haven.

Zondag zwemmen we in de warme zee bij het prachtige strandje van Porto Santo en lunchen in het dorpje.

We vragen aan wel 30 mensen hoe laat de ferry naar Funchal gaat. Als Annebeth een fietsje leent om navraag te doen op de ferry zelf krijgt zij van twee personen tegelijk antwoord. Helaas verschillen de antwoorden aanzienlijk (19.00 uur en 21.00 uur). De mannen kijken elkaar verward aan. Uiteindelijk blijkt het om 21.00 uur te zijn. Ook vragen we hoe we aan tickets kunnen komen, dat blijkt gewoon bij een ticket box bij de ferry te zijn, een uur voor vertrek. Ook zeilers in de haven vertellen ons dat dit de beste manier is.

Die avond sjouwen we, zo klaar als een klontje, met alle bagage naar de ferry.

En wat blijkt, de ferry is vol!!! Op zondagavond komen we daar dus achter en op maandagochtend moeten Taco en Pieter vanaf Madeira vliegen... Stress in de tent dus. Taco en Philip gaan nog naar het vliegveld om te kijken of er een last minute vlucht is, maar ook dat zit, niet echt een verrassing, helemaal vol. Er zit maar één ding op: met Jan Steen die nacht naar Madeira varen. Dat is echt het laatste waar we zin in hebben.... We zijn zooooooo moe en ik vind het in eerste instantie eigenlijk onverantwoord om weer een nacht door te zeilen, na zaterdag allemaal toch wel iets te veel gedronken te hebben. Pieter was er zelfs die zondagavond nog ziek van. Maar er zit niets anders op en we zetten ons snel over deze deceptie heen. Om 00.30 varen we uit op weg naar Madeira. Het is een rustig nachtje, met nog steeds volle maan, maar de voortgang is matig vanwege wederom tegenwind. We komen uiteindelijk om 8.30 uur de volgende ochtend in Funchal aan.

We zetten de jongens direct op de taxi naar het vliegveld, wat nog een eindje weg is. Hun vliegtuig vertrekt om 10.50 uur dus het blijft krap. Maar ze hebben het gehaald! Gelukkig voor ons is er plaats in de haven van Funchal, wat normaal kansloos is. Maar door het slechte weer is het overal rustiger dan normaal. Weer een gelukje! Nog even over de oversteek: we zijn zo blij dat we gegaan zijn! Een hele ervaring rijker en ook vinden we het best stoer dat we gegaan zijn en we zijn blij niet tot de groep wachtenden te behoren in Portugal. We hoorden van anderen dat in Portugal in elke marina nu ca 100 boten liggen te wachten op betere wind. In Lagos zal het niet veel beter zijn (voor 50 euro per nacht). Wij liggen nu in een prachtig rustig haventje en gaan genieten van een weekje Madeira. Eerst maken we schoon schip en daarna vallen w tevreden in slaap. Het is 15.00 uur. Voordat het donker is wandelen we nog even door de stad en doen een boodschap.

Het weekje Madeira is een wisselvallig weekje. Soms is het schitterend weer, maar er zitten ook dagen tussen dat het aan een stuk regent en dan niet te zuinig. De eerste dag, dinsdag 24 september, gaan we dan ook, na wat verkennen en het lezen van emails, lekker naar de bioscoop. Het is een matige film, Road to Prediction met Tom Hanks en Paul Newman. Na Forrest Gump en Sleepless in Seattle kun je toch niet meer in een mafia film spelen. Toch lekker om even onder uit een filmpje te kijken.

De volgende dag gaan we met de bus naar nowhere. Twee uur crossen we over het halve eiland en omdat we niet weten waar we heen gaan, geven we de conducteur steeds een paar extra euros. Uiteindelijk stappen we uit in Punta de Prago, de eindbestemming van de bus. De chaufeur weet dat we niet verder kunnen, maar is toch verbaasd dat we uitstappen, en terecht! In Punta de Prago hadden we werkelijk niets te zoeken. De laatste bus naar de bewoonde wereld ging tien minuten later. Het was dezelfde als waar we net ruim twee uur in gezeten hadden en deze zou de zelfde weg weer terug rijden naar Funchal. Het was onze eer te na het hier gewoon weer in te gaan zitten. We zijn toch immers geen domme toeristen. Wij reizen en weten precies waar we mee bezig zijn.

Daar zaten we dan. Lapas (soort St. Jacobsschelpen) in knoflookboter op het terras van het enige restaurant van Punta de Prago. We waren de enige gasten. Het wemelt op Madeira van de kleine boodschappen-autotjes die je tegen een redelijke prijs kan huren. We zagen er velen voorbij komen en vrij snel weer terugrijden. Het kostte de meeste mensen minder dan vijf minuten om erachter te komen dat Punta de Prago de moeite van het uitstappen niet waard was en snel zette iedereen koers naar de volgende attractie in hun boekje over Madeira. Allemaal stelletjes in een huurauto.

Annebeth rent de straat op en maakt twee franstalige Belgen duidelijk dat wij op de achterbank komen zitten en dat het een goed idee is als ze ons naar Porto Moniz brengen. En zo gaat dat dan ook. We kletsen beleefd over Madeira en hoe lang we nog van plan zijn te blijven en hoe mooi het allemaal is. In Porto Moniz pakken we de bus die via een andere route weer terugrijdt naar Funchal. We hebben die dag met name in de busgezeten, maar het was niettemin schitterend. Wat een eiland!

Donderdag, deze dag regent voorbij en veel meer dan een paar klusjes, een boodschap en wat internet komen we niet. Annebeth stelt vast dat dit soort dagen niet goed zijn voor haar humeur. Er moet wat ondernomen worden, iets gedaan zijn, anders voelt ze zich lamlendig. Probleem is dat het vrijdag wederom regent dat het giet. We nemen de taxi naar de hotelbuurt. Hier staan alle sterrententen op een rijtje. Bij het eerste hotel vertellen we nog braaf dat we niet in het hotel logeren maar toch graag even gebruik willen maken van het zwembad, de sauna en de fitnessruimte. De manager vraagt ons beleefd om het ergens anders te proberen. In het publieke zwembad misschien zegt hij. Een beetje teleurgesteld over dit gebrek aan gastvrijheid lopen wij naar het volgende hotel. Deze keer lopen we rechtstreeks naar de lift in de hoop daar te ontdekken waar het zwembad is en ja hoor. Gewoon even de trap af, handdoekje uit de kast en plons. Perfect voor elkaar! Tevreden liggen we met zijn tweeen in het bubbelbad terwijl we getuigen zijn van de the making of de film Cocoon. Nog even op de hometrainer en de steps, een warme douche en vol energie verlaten we het hotel. Veel dank aan het Royal Savoy Hotel, onze complimenten.

Voor zaterdag en zondag huren we een auto en wonder boven wonder hebben we twee fantastisch mooie dagen. We wandelen naar de Risco watervallen, bekijken alle uithoeken van het eiland en maken een geweldige bergwandeling van Pico de Arieiro (1810m) naar Pico Ruivo (1862m) en weer terug. Klinkt ontspannen natuurlijk van 1810 meter naar 1862 meter, maar tussen deze picos zaten verschillende afdalingen en beklimmingen van honderden meters. Het is schitterend maar waanzinnig vermoeiend. Op de heenweg was het onbewolkt en op de terugweg lag alles bijna geheel in de wolken. Tussen de wandelingen door rijden over eindeloze bergwegen langs alle terassen met bananenbomen, wijnstokken en limoenbomen. Alles wordt geirrigeerd door kilometers lange levadas. Dit is een kanalensysteem dat over het hele eiland loopt. Na een duik bellen we het verhuurbedrijf met de vraag wat we met de auto moeten doen. Zet maar op het parkeerterrein, laat maar open en leg de sleutels in het handschoenenkastje. Dat was een mooi weekend!

Vandaag, maandag 30 september, besluiten we na het bestuderen van het weerbericht dat we woensdag vertrekken naar de Canarische eilanden. Vandaag even tijd voor de site en boodschappen. Morgen gaan we nog een uitstapje doen en dan vertrekken we woensdag. Het weerbericht is perfect dus wie weet dit keer een ontspannen overtocht. Het is 270 mijl naar Isla Graciosa, een klein eilandje voor Lanzarote. Dat is onze bestemming.