Zaterdag 26 april zijn Natalie en Douwe na een lange reis aan boord gekomen. Vanaf Amsterdam zijn ze via Detroit naar Miami gevlogen, waar ze op het vliegveld overnachten om de volgende ochtend vroeg naar Nassau te vliegen. Halverwege moeten ze terug omdat het vliegtuig problemen heeft met het landingsgestel. Alsof landen zonder landingsgestel in Miami beter werkt. De logica is dat, indien het landen toch lukt, er in Miami nieuwe onderdelen zijn en het vliegtuig dan weer snel inzetbaar is. Het loopt allemaal goed af en met flinke vertraging en heftige turbulentie in onweer worden ook zij uiteindelijk op het vliegveld van Nassau hartelijk welkom geheten door de plaatselijke steelband.

Dinsdag 29 april is het de hoogste tijd om Nassau te verlaten. s Ochtends nog even wat sightseeing: een mooi uitzicht vanaf het topje van de watertoren en de Queenss Staircases (zie foto). De spleet in deze rots en de bijbehorende treden zijn in ruim 60 jaar tijd door slaven uitgehakt.

We vertrekken aan het eind van de middag voor een nachttocht naar de Abacos, een eilandengroep in de Noordelijke Bahamas. Voor Natalie betekent dit de tweede zeiltocht in haar leven. De eerste was met ons van Medemblik naar Enkhuizen. Aangezien we ook nog een grote oversteek van vier dagen gaan maken naar de VS, lijkt het ons een goed idee Douwe en Natalie alvast te laten wennen aan de boot, de bewegingen, het wachtjes lopen en in het donker varen. Het begint heel rustig en we worden begeleid door een groepje dolfijnen.

Om 4.15 uur zien Douwe en ik een pikzwarte wolk recht op ons afkomen met heel veel flitsen, onweer! Als we met iets nieuws geconfronteerd worden pakken we er altijd gauw een paar boeken bij om op te zoeken wat te doen. Zo eenvoudig is dat zeilen rond de Atlantische Oceaan. If you can determine which way a thunderstorm is moving (this is where radar really helps) try to pass it on the side away from the direction of its motion (ie, go where it has been, not where it is going).  Helaas, helaas. De onweersbui heeft exact dezelfde bestemming gekozen als wij, is alleen iets later vertrokken en maakt stukken sneller voortgang. Met behulp van onze radar stellen we vast dat hij de neiging heeft ons rechts in te halen. We kunnen echter niet uitwijken naar links want daar zit de kust van een eiland en die kust buigt over een mijl of tien naar rechts. We hopen daarom maar dat hij ons tegen die tijd heeft ingehaald. Thunderstorms are a feature of the summer months and you can expect everything that goes with a thunderstorm when they let loose, rain that seems as heavy as lead pallets, hail, lightning, thunder, and violent (60-knot) downdrafts. Microbursts with winds over 100 knots are not unknown but are mercifully rare events.  Vanaf 64 knotsen noemen de geleerden het een orkaan dus we nemen geen risico en minderen gauw zeil. Zo varen we op alleen grootzeil met drie reven door (vrij vertaald is dat drie maal verkleind). Het begint steeds harder te waaien. Op de radar zien we dat het onweer vlak langs ons trekt. We hebben de zeiljassen al aan, maar we krijgen dus net geen regen. Om 11.00 uur ankeren we achter Lynyard Cay.

Het regent de hele middag, dus borrelen heel gezellig en doen een spelletje. Er vaart nog een motorbootje met een amerikaans echtpaar langs. Ze waarschuwen ons dat er slecht weer op komst is. The weather will deteriorate around noon, there is a storm coming, be very very careful.  Typisch amerikaans en het miezert rustig door. s Nachts komt er echter een behoorlijk heftige onweersbui over, die dit keer recht over ons heen gaat. Overal flitsen, keiharde regen en een wind! Ruim 40 knopen. Ik denk dat we elk moment van ons anker zullen slaan. Het is pikdonker en het regent pijpenstelen, niet echt een ideaal moment om op drift te raken. Gelukkig houdt het anker en hebben we geen bliksem inslag. Best arelaxed kan ik je vertellen.

We kunnen de volgende dag niet weg omdat het nogal onbestendig weer is en er overal onweersbuien voorbij trekken. Ook het water rondom de Abacos is nogal ondiep en er is weinig ruimte voor misstapjes in de navigatie. Omdat we voor een groot gedeelte van het zicht afhankelijk zijn in deze omgeving blijven we nog maarv een dagje liggen. We zitten de hele dag binnen, lezen boekjes en doen spelletjes (het is per slot van rekening Koninginnedag). We willen erg graag weg hier en vertrekken de volgende morgen heel vroeg. Achter ons zien we donkere luchten voorbij trekken maar voor ons zien we redelijk mooi weer.

We komen twee ondiepe passages prima door en zeilen over de bank naar Marsh Harbour. We leggen daar aan in een kleine, leuke marina met een heerlijk zwembad. Wat een luxe. Het is opeens ook heel mooi weer geworden.

Roy en Tony van de Excaliber (die we al vaker tegengekomen zijn) liggen ook in de baai en komen een borreltje drinken. We gaan s avonds uiteten in een prima restaurantje met live music. De lead player speelt de zaag. We bekijken zaterdag de weerberichten en besluiten om maandag te vertrekken naar de VS. Dat betekent nog twee dagen genieten en afscheid nemen van: de Abacos, de Bahamas, het inmiddels weer heerlijke weer, de kleur en temperatuur van het water, het koraal (fan coral, barrel and tube sponges, elkhorn coral, brain coral) en de vissen (angelsfish, parrotfish, snappers, groupers and barracudas). Het lijkt nu waarschijnlijk alsof we echt al met teruggaan bezig zijn. Dat is ook zo. Voor mij in ieder geval, voor Hid misschien wat minder. Hij ziet het vertrek vanuit Amerika naar de Azoren pas als het begin van de terugtocht. Ik ben in gedachten wel al bezig met bijvoorbeeld dingen die we moeten regelen als we terug zijn, zoals een (huur)huis in Amsterdam, een baan, een ligplaats voor de boot etc. Dus nog even vollop genieten van alle mooie en leuke dingen voor het zover is! 

We gaan zaterdagmiddag met een ferry naar Hope Town. Een heel schattig dorpje met huisjes in prachtige kleuren met overal bloemen en een mooie vuurtoren. We settelen ons bij Hope Town Harbour Lodge, waar we snorkelen, zwemmen, zonnen en lunchen.

Als Douwe en Naat uitgeteld in bed liggen (iedereen past zicht steeds moeiteloos aan aan ons ritme van weinig doen en toch steeds vermoeid om een uur of half tien naar bed) zijn wij nog even aan dek. Onze buurman, schiper van een een motorschip van ruim 100 voet (circa 30m), komt net terug van een etentje in Hopetown. Hij ging niet met de ferry, maar met zijn bijboot met twee maal twee honderd PKs. We kletsen een beetje en hij nodigt ons uit om een kijkje te nemen aan boord. Het is schip is meer dan twee keer zo lang als de Jan Steen, maar waarschijnlijk wel vijftien keer zo groot. De televisie is bijna net zo groot als ons grootzeil. De keuken is onwaarschijnlijk groot en je kunt beter hier op de bank slapen dan in welk bed dan ook op de Jan Steen. De volgende dag is een drukke dag want de eigenaar komt een dagje langs vanuit de States met een paar gasten (een stuk of tien!).

Zondag dobberen we naar Fowl Cay (5 mijl verderop) om daar te snorkelen. De riffen zijn echt geweldig. Het is windstil en stralend weer. Ideale omstandigheden om te snorkelen. Het zicht onder water is heel goed. Douwe en Natalie kijken ook hun ogen uit. We hadden ze al lekker gemaakt maar tot nu was het nog wat tegengevallen. Terwijl zij daarna op een spierwit strandje de strijd aan gaan met de zon, lezen wij in de schaduw op de boot nog een boekje. Echt heel ontspannen. Een mooi afscheid van de tropen.

Maandag vertrek! Iedereen vindt het best spannend. Het weerbericht ziet er goed uit, maar het is altijd afwachten wat we daadwerkelijk krijgen. Om 10.30 uur anker op. We zeilen op spinnaker het gat uit en zetten koers naar de Golfstroom. De Golfstroom is de warme stroming die vanaf de Golf van Mexico tussen Miami en de Bahamas door langs de amerikaanse oostkust gaat om dan af te buigen naar West Europa. Je moet het je voorstellen als een rivier van bijna 100 kilometer breed die door de Atlantische Oceaan stroomt. In de Golfstroom kun je tussen de 2 en 5 knopen stroom mee hebben. Als je bedenkt dat we meestal 5 tot 7 knopen gaan, scheelt dat best heel veel. Maar we zijn er nog niet, eerst moeten we bijna 250 mijl varen (we varen er een beetje voor om) om in die stroming te komen. Op internet hebben we een kaartje met de exacte positie van de Golfstroom opgehaald. We schijnen het ook aan de temperatuur van het zeewater te kunnen zien. Hoe warmer, hoe dichterbij en andersom.

Het is ook weer tijd om te vissen. Jullie hebben al heel wat fotos met vissen gezien, maar wij krijgen er maar geen genoeg van. We vangen meteen twee vissen, maar gooien ze beiden terug; bang dat het giftige zijn. Tijd voor ander aas. Red and black Wahoo attack. Yellow and green Dolphin fishing machine.  We kiezen voor roze.

De wachtindeling is als volgt: Hidde, Douwe en Annebeth hebben ieder een wacht van twee uur terwijl Natalie een uur met bijvoorbeeld Hid meeloopt en 1 uur met Douwe. Dit draait dan door. De eerste twee etmalen is het het prachtig weer met betrekkelijk weinig wind. Overdag is het heel rustig en hebben we af en toe de motor een paar uur aan. Gedurende de nacht is het meestal mooi zeilen onder een letterlijk schitterende sterrenhemel. De stroming is de eerste etmalen matig. Hadden we de eerste dag nog een klein beetje stroom mee, nu hebben we al een hele tijd een dikke knoop stroom tegen. Dat schiet niet echt lekker op.

Deze tweede dag hebben we onze grootste vangst ooit: een Big Eye Tuna van circa 20 kg en ruim een meter van kop tot staart. We doen er bijna een uur over dit grote beest binnen te halen, maar het lukt! De rest van de tocht hoeft de hengel niet meer uit. Hid krijgt van Douwe en Naat alvast een verjaardagskado, een prachtig fileermes.

Halverwege de derde dag zijn we aan de rand van de Golfstroom en hebben we al 2 knopen stroom mee! We verleggen de koers verder naar het noorden. We zien pilot whales vlak bij de boot. Die nacht gaat het ineens hard waaien en er staat een rare zee. We rollen enorm. Maar we gaan wel hard! Bijna 10 knopen op de GPS. We slapen matig door het onrustige geschommel. Alleen onze zeebonk Natalie slaapt naar omstandigheden prima.

Ongelofelijk en heel fijn: ze heeft geen last van zeeziekte, kan prima slapen en vindt het mooi. Alleen s nachts vind ze het soms wat eng. Bij het enorme schommelen dacht ze even dat we zouden omslaan. Het is altijd afwachten hoe het uitpakt met een bemanningslid die zo onervaren is, maar net als bij Barbara, ging het dus fantastisch. Heel knap hoe ze zich razendsnel aanpast aan dit onbekende leventje aan boord. 

Het vierde en laatste etmaal breken we een record, meer dan 200 mijl in 24 uur. Wat een boel stroom mee, soms wel 4,5 knoop! We hebben niet al teveel tuig op, want het waait nog steeds behoorlijk. Om 18.00 uur valt het Natalie op dat de kleur van het water veranderd is, van donker blauw naar donker grijs. We kijken op de kaart en zien dat we op dat moment het ondiepere water van de Amerikaanse kust invaren! De temperatuur van het water begint ook te dalen. In de Golfstroom is de temperatuur circa 27 graden en daarbuiten een beetje meer dan 20 graden. Net als de stroom, houdt ook de wind er mee op: van 25 knopen naar net iets meer dan 10 knopen. Het wordt snel koud en we lopen deze nacht ons wachtje niet meer in korte broek maar zijn volledig ingepakt met sokken, schoenen, lange broek en jas. Je kent dat wel, wij al bijna niet meer.

Om 9.00 uur de volgende ochtend hebben we land in zicht. De aanloop is kinderlijk eenvoudig. Hele grote tonnen, die ook echt nog duidelijk groen en rood zijn, markeren het kanaal! Dat is lang geleden. De aankomst is prachtig. We varen door een mooi riviertje en komen we precies 4 etmalen later in Beaufort, North Carolina aan. Op de kant staan allemaal Pippi Langkous huizen. Het ziet er leuk uit. We vinden dat we voor de eerste nacht wel een marina verdiend hebben.

We zijn in de Verenigde Staten! Dat kan je trouwens ook niet ontgaan hier, op elke hoek  van de straat (en vaak aan elke lantaarnpaal) en aan elk huis hangt een Amerikaanse vlag te wapperen. We worden hartelijk welkom geheten door de havenmeester. Hij zegt dat er nog meer Nederlanders hier zijn, een Zuid-Afrikaans stel. Ik leg uit dat Nederlanders en Zuid-Afrikanen niet hetzelfde zijn... Ja hoor, we zijn echt in Amerika! Onze vlag blijkt ook erg verwarrend voor ze. Een Amerikaanse vrouw op de boot naast ons twijfelde of we Nederlands of Frans waren, ze kon haar geheugensteuntje voor de vlag maar niet onthouden: the Dutch are laid down (relaxed),  the French stand up (arelaxed). Ze zijn meestal blij dat we geen Fransen zijn. Die kunnen sinds de oorlog weinig goeds meer doen en dat laten de Amerikanen graag blijken. French fries zijn tegenwoordig Freedom fries.

Beaufort is een super klein, gezellig, mooi stadje met voor Amerikaanse begrippen veel historie (ie huizen uit 18^e eeuw). We gaan die avond lekker uiteten. We zijn allemaal best moe, maar willen de aankomst toch vieren. We kijken ook vast vooruit en besluiten dat het voor Douwe en Natalie het leukste is om hier, na Hiddes verjaardag, van boord te gaan zodat ze nog wat tijd in New York hebben. Zij vliegen vanaf daar terug naar Nederland.

De volgende dag verkassen we naar de ankerplek voor het dorpje. We mogen eerst nog de courtesy car van de marina lenen. Een courtesy car is echt een begrip hier. Het is in dit geval een hele brakke roestige Chevy station-wagon, die je mag lenen voor een uurtje om boodschappen te doen.

Vandaag, 6 mei, is Wally jarig en dus we maken weer een digitaal verjaardags-fototje en ik bel even. Hij staat net in Café Hesp aan de Amstel in Amsterdam waar over 1 minuut zijn afstudeerborrel begint! We drinken die avond een biertje op zijn verjaardag en afstuderen in de The Backstreet Pub waar live muziek is met echte hill billies en banjos!

We zijn gek op die rare Amerikanen met hun beleefdheden, service en enthousiasme. Ze zijn ongelooflijk vriendelijk tegen ons en vinden het prachtig als ze horen waar we mee bezig zijn. En dat terwijl ze er het niet echt kunnen bevatten. Iedereen wil ons op alle mogelijke manieren van dienst zijn. De kameraadschap bij Amerikanen onderling is ook erg groot. Iedereen op straat groet elkaar, het lijkt wel Sandfirden (dorp met circa twintig inwoners in Friesland).

Er is echter ook een kanttekening. Ze overdrijven graag en als het kan ook nog over dingen waar ze niets of weinig van af weten. Zo zijn we bijvoorbeeld van plan om vanaf Beaufort naar Norfolk te varen via de Intracoastal Waterway  (ICW). De is een stelsel van kanalen en rivieren dat van Miami naar Norfolk loopt. Als we mensen vertellen van ons plan vragen ze meteen wat de diepgang is van de boot. De meningen van de experts varieerden van be extremely carefull tot no way. Een kerel maakte het zo bont dat we at least a dozen times zouden vastlopen. We hebben kaarten gekocht en er staat dat het kanaal tot 12 feet gedregd zou moeten zijn. In de cruising guides staat echter ook dat iedere zeiler weet dat dit een illusie is. Meer weten we niet, dus we zullen er vanzelf wel achterkomen.

Zondag 11 mei. Omdat Douwe en Natalie morgen vertrekken, vieren we vandaag Hiddes verjaardag. Hij wordt morgen 30 jaar! We nodigen Jan en Manuela (een Duits/Zwitsers stel) en Merel en Geoff (een Nederlands/Engels stel) uit voor de borrel. Die middag maken we nog even een wandeling op het eiland waar we naast liggen geankerd. Het is een natuurreservaat met onder andere wilde paarden. We maken een paar groepsfotos met de Sandfirden-shirts die we van Klaas en Gepke hebben gekregen.

We hebben een ontzettend gezellige verjaardagsavond. Merel en Geoff nemen heerlijke sushi mee. Wij hebben genoeg drank aan boord en zo loopt de borrel over in een etentje a/b Jan Steen en toasten we om 00.00 uur op Hiddes echte verjaardag.

Maandag 12 mei is het tijd voor het bekende schoon schip maken en in gastenboek schrijven. We lenen weer een courtesy car, deze keer van het museum, doen boodschappen en brengen Douwe en Naat naar het busstation in Morehead City. Het is duidelijk dat Amerika niet bekend is om zijn openbaar vervoer. De bus gaat eens per dag en het busstation is tevens een garage sale. Om 14.30 uur vertrekken ze naar het New Bern waar ze een huurauto kunnen ophalen. Jammer dat we ze niet met de boot in New York hebben afgezet, wat ons oorspronkelijke plan was, maar dat zat er niet in.

Nu op naar de Chesapeake Bay door de ICW (spreek uit: Eye-See-Dubja). Deze waterway loopt van Norfolk (Mile Zero) naar Miami, Florida (Mile 1007). Onderweg zien we om de 5 (land)mijlen mile markers staan. We gaan in tegengestelde richting dus de getallen op de mile markers nemen af.

Dag 1             Beaufort (mile 205) - South River (mile 180)

De eerste dag is het prachtig weer. We zijn opgelucht dat we geen enkele keer zijn vastgelopen. Het was overal meer dan diep genoeg. Het is pas het eerste stukje maar we krijgen het gevoel dat onze experts wel eens overdreven zouden kunnen hebben. We kunnen zelfs nog een stukje zeilen naar ons ankerplekje. We liggen in een prachtige rivier. Onderweg mooie landhuizen, vogels en dolfijnen. En dat terwijl al ver weg zijn van de kust. Ondanks het bruine en koude water nemen we toch een duik. Het is nagenoeg zoet.

Dag 2             South River (mile 180) Dowry Creek (mile 132)

De volgende ochtend gaan we vroeg op pad. Via meren, rivieren en kanalen komen we in Dowry Creek Marina. Deze marina was ons aangeraden en het blijkt ook prachtig. Heel rustig, mooi gelegen aan een creek waar otters spelen. Bovendien hele goede douches, een lekker zwembad en een super de luxe - courtesy car. Zo krijgen we ook nog wat van het binnenland te zien en kunnen we weer wat boodschappen doen.

Dag 3              Dowry Creek (mile 132) Coinjock (mile 50)

Nu nog vroeger weg, om 6.00 uur gaan de trossen al los. Een prachtig zonsopgang en dus oppassen, want:

Red at night, skippers delight

Red in the morning, skippers warning

De weersvoorspelling zegt dat het vanaf 14.00 uur hard gaat waaien. We zijn naast het ondiepe water van de ICW ook meerdere malen gewaarschuwd voor de Ablemarble Sound. Het kan daar spoken volgens de verhalen en bij een beetje wind zelfs levensgevaarlijk zijn. Om 11.00 uur komen er donkere luchten opzetten. We moeten nu beslissen of we doorgaan, de Ablemarble Sound over, of dat we een veilig ankerplekje zoeken. We twijfelen en roepen de US Coast Guard op via de marifoon voor een recent weerberichtje. Ze zijn verbaasd over dit verzoek*, maar geven keurig de laatste verwachtingen: de harde wind is verdwenen uit de verwachtingenen en we zien tegelijkertijd dat het dreigende onweer langs ons trekt. We besluiten daarom door te varen.

* alle Amerikanen hebben op hun marifoon een weather channel waar 24 uur per dag continue een lokaal weerbericht wordt gegeven. Wij kunnen dat kanaal met onze Europese marifoon alleen niet ontvangen.

Bij aankomst in Coinjock, inmiddels Virginia, kunnen we een T shirt kopen met daarop: Yes, I did it, I survived the AbleMarble Sound!.  Het is in feite niet veel meer dan het Ijselmeer.

Coinjock is echt lachen. Het is niet meer dan een paar benzinestations en motels, maar dan voor boten en aan een kanaal. We liggen aan een kade, waar het camping gevoel heerst. Iedereen loopt met zijn eigen mug (beker met drankje) rond en maakt bij elke boot even een praatje. Er is een heerlijke hot tub waar we nog snel even in gaan. Wat relaxed! Na het eten, gaat Hidde naar de veranda van de office, waar we onze laptop kunnen aansluiten om te internetten. Het is een mooi gezicht.

Dag 4             Coinjock (mile 50) Norfolk (mile Zero)

We vertrekken dit keer (pas) om 7.15 uur en zien dat we de laatste zijn, iedereen is al weg. We moeten een sluis en een hele serie bruggen halen vlak bij Norfolk. Het laatste stukje ICW is nog steeds mooi, maar na vier lange dagen motoren is het weer mooi geweest. We hebben heel erg geboft met het weer en zijn maar een keer vastgelopen door een stommigheid van ons. Het was dus overal ruim diep genoeg, meestal tussen de 3 en 4 meter. We ankeren in Norfolk voor de Naval Hospital tegenover downtown.

@@@

We blijven het weekend in Norfolk. Het is over met het mooie weer en ineens ijskoud geworden en het regent bijna continue. Met ijskoud bedoelen we 10 15 graden. Gelukkig doet de kachel het nog. Norfolk zelf is niet veel bijzonders, veel kantoren en dus verlaten straten in het weekend. Er is wel een grote Mall op loopafstand, een bibliotheek met gratis internet, Starbucks, etc. Het regent en het regent en het is dus sinds lange tijd weer tijd voor een DVD-tje.

Norfolk is bekend vanwege de enorme vloot schepen van de US Navy. De meeste oorlogsschepen zijn echter nog in het Midden-Oosten.

Voor ons is Norfolk het begin van de Chesapeake Bay. Maandag 19 mei vertrekken we in noordelijke richting. We zeilen via Deltaville, Indian Creek en Solomons Island naar Annapolis, Maryland, the sailing capital of the United States. Het weer is de hele week uien. Het waait behoorlijk. Meestal moeten we recht in de wind. Ook is het steenkoud. Toch is het wel lekker om weer eens echt Hollands zeilweer te hebben en aan het eind van een lange dag zeilen lekker met een dekje en de kachel aan op de bank te liggen. We ankeren in een rustige en mooie creekjes en rivieren. We hebben nog één mooie dag en halen meteen weer de BBQ tevoorschijn.

Op 23 mei kruisen we in de regen naar Annapolis. We nemen een mooring in het centrum van deze gezellige stad. Het is nu tijd om ons te gaan voorbereiden op onze oversteek naar de Azoren (2.300 mijl). We zijn van plan om over ongeveer een week te vertrekken. We werken daarom hard aan onze to do - lijst (marifoon vervangen, autopilot repareren, nieuwe grootzeilval, nieuwe wc-slang, lieren schoonmaken, gele aanslag door vieze water van boot poetsen, boodschappen voor drie weken op zee, grote motorbeurt etc etc). Een ideale plek, want we hebben nog nooit zoveel zeilwinkels en specialisten bij elkaar gezien. De mensen zijn ook hier weer super behulpzaam en vriendelijk.

Bij een watersportwinkel vragen we advies over onze marifoon. Af en toe laat deze het namelijk afweten. De man die ons helpt is zelf ook een zeiler. Hij heeft sinds enige tijd een nieuwe marifoon en zegt dat wij zijn oude marifoon, die het prima doet, wel mogen hebben. Ook de havenmeester wil ons overal bij helpen, iedereen vindt ons very brave dat we de oversteek naar Europa gaan maken.

We liggen in de haven tegenover de Navy Academy. In de stad zie je overal cadetten in keurig witte pakken rondlopen. In elke souvenir shop kan je truien, t shirts, joggingbroeken met Navy erop kopen. Annapolis is echt totaal anders dan Norfolk en veel leuker: geen grote, hoge kantoorpanden, maar kleine, smalle straatjes met mooie coloniale huizen. Overal gezellige, drukke barretjes en restaurantjes.

Na een enorme meevaller (autopilot bleek eenvoudig te repareren) kan ons plan om woensdag en donderdag Washington DC te bekijken, gewoon doorgaan. Voor het eerst een nachtje niet op Jan Steen, maar in een hotel. Wat een heerlijke luxe. We huren een auto en rijden eerst in de stromende regen langs het US Capitol, the Mall en het Washington Monument. Dan klaart het op en wandelen we naar het Vietnam Memorial, White House en Lincoln Memorial. Hid herkent alles van films, ik van 10 jaar geleden toen ik hier met mijn ouders was. We bekijken ook het Museum of American History, waar we behoorlijk gebrainwasht worden: we horen wel 5 keer dat de White House niet alleen the most important building of the nation is, maar ook of the world. Er is een indrukwekkende expositie van nine eleven (11/9). Donderdagmiddag rijden we na een bezoek aan de Arlington National Cemetry naar Dulles Washington Airport om Wally en Aad op te halen. Ze komen zelfs wat vroeger dan gepland aan, maar moeten met 1.000 man in een rij staan bij de customs. Dat duurt dus uren. Wij weten natuurlijk niet wat er aan de hand is en zijn bang dat hun tassen geheel uitgepakt worden en dat ze bij elke edammer kaas, gasslang of rookworst vragen stellen. Maar eindelijk komen ze bijna 3 uur na landing door de gate! We eten heel gezellig een hapje in Washington en rijden dan terug naar Annapolis.

De volgende dag zeilen cq motoren we naar Solomons Island, waar we nog de laatste voorbereidingen treffen voor de oversteek. Jullie zullen het horen als we in de Azoren zijn!