De tocht naar Leixoes is schitterend. We beginnen, zoals gebruikelijk sinds we op het Iberisch schiereiland zijn, met een stukje motoren, alles went. Aan het eind van de ochtend kan de motor uit en begint een schitterende zeildag. Betrekkelijk weinig wind maar met de spinaker er bij weten we het gemiddelde ruim boven de 5 knts te houden zodat we op tijd onze bestemming naderen. In het zicht van de haven worden we bijna ingehaald door een catamaran uit Agadir, Marokko. We doen nog even extra ons best en weten hun voor te blijven. Samen halen we een mijl voor de haven een Duitser in. Zelfs zo ver van huis is het nog steeds een lekker gevoel om een Duitser in te halen. Het maakt niet uit dat hij een stalen bak heeft van 13 meter en duidelijk heeft leren zeilen uit een boekje.

Leixoes is een beetje het Ijmuiden van Porto. Porto zelf heeft geen enkele steiger en dus gaan we met de bus de stad te bekijken. Het is een geweldige stad en we kunnen de verleiding niet weerstaan om een klein (toerisitisch) tourtje te doen in een van de vele Porthuizen. We moeten onze keuze uit de honderden soorten Port toch ergens op baseren. Het wordt een fles Cálem Velhotes fine white voor bij de borrel met wat jonge kaas en chorizo en een fles Noval 1997 late bottled vintage voor na het eten. Verder hebben we gewoon van de stad kunnen genieten en ons verbaasd over hoe weinig er veranderd is in de laatste drie jaar, toen we hier met Westenwind waren.

De westkust van Portugal is schitterend en minstens zo aantrekkelijk als de meer toeristische zuidkust, de Algarve, maar helaas is het voor zeilers maar behelpen. De mooiste plekjes langs de kust bieden weinig beschutting voor een zeilboot en de plaatsjes waar een haven is zijn geen echte hoogtepunten. We besluiten daarom in een keer van Porto naar Lissabon te zeilen. Het is 170 mijl en je moet toegeven Porto Lissabon dat klinkt gewoon lekker. Daarnaast nog het voordeel dat we jullie niet allemaal langdradige verhalen over Figueira da Foz, Nazaré, Peniche, etc. vertellen.

We verlieten Leixoes (Porto) om 9 uur om vervolgens de potdichte mist in te varen. Zeilboten die iets eerder waren vertrokken dan wij, voeren weer terug de haven in en gebaarden ons hetzelfde te doen. We gingen maar gewoon verder. Het was alsof iemand een laken over de boot had geworpen. Het deed me denken aan een spelletje van vroeger, waarbij je geblinddoekt werd en je vriendje je met aanwijzingen langs enkele hindernissen moest (bege)leiden. Maar als je handig deed bij het ombinden van de doek, kon je in ieder geval nog de grond zien en wist je een beetje waar je liep. In ons geval waren er geen trucjes. Ik keek op het radarscherm en Annebeth stond aan het roer. Ik zag allemaal stipjes om ons heen, Annebeth hoorde slechts hun motoren. Na twee uur hadden we de gehele vissersvloot van Porto ontweken en werd het langzaam helderder. Ze waren allemaal op weg naar de haven die wij net verlaten hadden. Zij gingen naar bed na een lange nacht vissen, wij begonnen aan 24 uur prachtig zeilen. De wind was voornamelijk noord kracht 4 tot 6 bft en we gingen dus letterlijk voor de wind naar Lissabon. Natuurlijk werden we onderweg vele malen vergezeld door dolfijnen. s Nachts wisselden we elkaar af en lazen we een boekje in het licht van ons mijnwerkerslampje. Dit is pas echt ontspannen!

Als we de Rio Tejo (Tagus in het Engels) opzeilen worden we verrast door de wind die van de bergen af daalt. Met 7 bft van schuinachteren en stroom mee scheuren we met 10 knts Lissabon binnen. Langs het monument van onder andere Henry the Navigator en El Torre de Belém, een baken voor Portugese ontdekkingsreizigers die terug kwamen uit West Indië en de Nieuwe Wereld. We leggen aan in Doca de Alcantara. Het is 23 augustus.

Zaterdag 24 augustus, we gaan de stad in om op ons gemak te genieten van alle geweldige buurten (Bairro Alto, Estrela, Baixa en Alfama) en een paar boodschappen te doen. We kopen onder meer een kappersschaar en een cadeau voor Sandra, de Portugese vriendin van Rogier. We hebben namelijk vanavond een Portugees feestje ter gelegenheid van haar dertigste verjaardag. Sandra en Rogier zeilen volgende week met ons mee naar de Algarve. We spreken ze die middag even telefonisch, Sandra wil graag wat afspreken om die middag al wat met elkaar te drinken, maar Rogier lijkt het beter om elkaar gewoon s avonds te zien op het feestje. s Avonds vertellen ze ons (en de andere gasten) hun werkelijke middagprogramma. Rogier is door de knieën gegaan en Sandra heeft ja gezegd! In juli 2003 moeten we waarschijnlijk weer naar Portugal om dit keer een huwelijksfeest te vieren. De volgende dag is het dus tijd om onze eerste fles champagne op de Jan Steen open te trekken!

Om ons heen heerst verwarring en zelfs een beetje verontwaardiging. Bernardo, een goede vriend van Sandra, legt ons uit waarom. Normaal gaat een huwelijksaanzoek in Portugal als volgt. Je gaat een tijdje met elkaar uit, vanzelfsprekend woon je niet samen, en dan op een dag wordt zij wakker en begint de dag met ik-heb-vannacht-liggen-denken. Op dat moment is het spel op de wagen. Hij weet dan dat zijn tijd er op zit en hij de rest van zijn leven naar haar pijpen danst. Hij heeft nog een paar weken om een diner te organiseren waarbij hij beide families op de hoogte stelt van hun trouwplannen, terwijl zij al haar beste vriendinnen in niet willekeurige volgorde inlicht over het feit dat zij hem vertelt heeft dat zij gaan trouwen. Acties zoals die van Rogier zijn dan ook ongekend in Portugal. Sandras ouders zal het allemaal chorizo wezen, die glimmen. Hun dochter gaat trouwen en hun aanstaande schoonzoon vinden zij eigenlijk best een hele aardige vent.

We blijven nog een beetje hangen in Lissabon en worden rondgeleid door Sandra en Bernardo in hun stad, wat inhoudt: van terrasje naar terrasje gaan. Op 26 augustus komen Sandra en Rogier aan boord en zeilen we naar Cascais. Sandra gaat nog even met haar moeder boodschappen doen, terwijl Rogier, Annebeth en ik afgezet worden bij een prima terras boven op de cliffen van Cascais. Hier lunchen we wat en lezen vervolgens op wat ligstoelen een boek. Nadat we ons hebben omgekleed aan boord gaan we met meneer en mevrouw Nolasco uit eten. Het is zon eettentje waar we altijd naar op zoek gaan als we ergens aankomen, maar dat we lang niet altijd vinden. Het is er niet bijzonder ingericht en soms zelfs ongezellig, de bediening is echter zeer hartelijk en het eten is geweldig.

Onderweg van Cascais (Cascais en Estoril zijn het Bloemendaal en Zandvoort van Lissabon) naar de Algarve zijn vele verlaten stranden, maar slechts één haven, die in Sines. Meer dan het feit dat Vasco da Gama hier geboren is kan ik eigenlijk niet over Sines vertellen. We zijn het dorp niet in geweest en de volgende ochtend vertrekken we op tijd naar Cabo Sao Vicente, net als Finisterre, het einde van de wereld (dacht men). Het is een typische lange dag zeilen met wat te weinig wind, maar wel golven. Er worden grote stukken gemotord en we vullen de dag met lezen, slapen, eten, spelletjes doen en dan weer een klein dutje. Bij het eind van de wereld en dan linksaf gaan we voor anker. Het is een mooie baai (Enseada de Sagres) met een goed strand. Net als gisteren maakt Sandra een heerlijk avondmaal voor ons klaar. Het is heel wonderlijk maar aan het einde van zon dag zijn we altijd doodop.

s Ochtends ontdekken we (ik) dat het nog steeds te koud water is om te zwemmen. Het doet eigenlijk al pijn aan je voeten als je op het zwemtrapje staat. Sandra belooft aan Rogier zonder lang te twijfelen dat zij voor hem een fles Champagne zal kopen. De inzet van een weddenschap over wel of niet zwemmen van de avond hiervoor. Tijdens ons kopje thee zien we in de verte grote groepen dolfijnen met een enorme snelheid door de baai racen. Ze springen hoog boven het water uit. Of ze waren op weg naar een lekker snackje of ze waren zelf het snackje. Het was een prachtig gezicht.

We gaan naar Lagos. Het is weer minder dan 50 meter zicht dus zullen Lagos moeten zoeken met behulp van de GPS en de radar. Het gaat perfect. De techniek staat voor niets. Lagos heeft een geweldige marina, een enorme hoeveelheid cafés en restaurants en het mooiste strand van de Algarve. Als er echter minder dan 50 meter zicht is kijkt iedereen een beetje sip. Iedereen sukkelt een beetje door het stadje en langs de marina. Het is zelfs te mistig om te golfen. Wij gaan naar het strand. Het personeel van Lindas Bar is druk bezig met de voorbereidingen van het feest van dat jaar, dat die avond zal plaatsvinden. Er is BBQ, DISCO en BONFIRE en dan bedoel ik niet het paard van Ankie. Wij proberen de mensen bij de voorbereiding van dit alles zoveel mogelijk in de weg te zitten en bestellen de meest onmogelijke Daiquiris en Tropical Fantasys. We eten die avond wat in de stad om vervolgens ons beste beentje voor te zetten op de dansvloer (lees strand). Net als in Nederland trekken we hiermee veel aandacht, terwijl het ons daar helemaal niet om te doen is.

Vrijdag 30 augustus gaan Sandra en Rogier, na een perfecte lunch, om 17.15 uur op de trein naar Estremoz. Wij varen nog die avond naar Alvor. Een plaatsje dat aan een rivier ligt die met name bestaat uit zandbanken. Een soort madurodamversie van de waddenzee zonder tonnen. We hebben een kaartje waarop staat aangegeven hoe de geul ongeveer loopt. Stapvoets en af en toe bijgestuurd door de lokale vissers die we passeren varen we de rivier op om vervolgens het anker te laten vallen op een van de vredigste plekjes die we tot dan toe hebben gezien. Het ruikt er bijzonder lekker en het water is spiegelglad. Het was ontzettend gezellig vorige week, maar ook nu is het weer heerlijk om met zijn tweeen te zijn. We zijn nu op weg naar Sevilla.

Maar voor we daar zijn, ankeren we eerst nog bij prachtige rotsen bij Portimao, varen in het donker (!) de rivier van Faro binnen, zeilen met prachtige wind en gemiddelde van ruim 7 knopen naar Mazagon (weer in Spanje) en liggen nu in Chipiona, bij de monding van de Ria Guadalquivir, die naar Sevilla leidt.

We nemen nog wel een dagje om de delta van Faro te leren kennen, ook omdat we hier over 2 weken Taco en Philip van het vliegveld gaan halen. We liggen bij een prachtig klein strandje voor anker, midden in het natuurgebied én vlakbij de stad. Op de foto zie je vanuit de stad genomen, een ooievaar met op de achtergrond Jan Steen. Hidde helpt de natuur nog een beetje door het strandje met een grote vuilniszak vol troep te verlaten.