Het is alweer een tijdje geleden dat er een nieuwe update was, maar de internetcafe´s in Engeland waren niet blij met onze diskettes. Inmiddels zijn we in Spanje aangekomen na een prachtige oversteek door de Golf van Biscaye. Daar later meer over, maar eerst het verslag van het tweede deel van Engeland dat dus al eerder geschreven is.

---------------------------------------------------------------------------

Veel dank voor jullie leuke reacties op het vorige verslag! Dat verslag eindigde bij ons vertrek uit Lymington waar we zo lekker verzorgd zijn door Marc en Kiki Driessen. Op vrijdag 13 juli zeilen we met 10,43 knopen langs de Needles. Dit zijn prachtige krijtrotsen die de uitgang van de Solent markeren. We hebben hier nogal wat fotos van gemaakt.

Zoals mijn grootvader het noemde, was dit een dag van Grand Sailing: wind schuin van achter, kracht 5 Bft, vol tuig en een heerlijk zonnetje erbij. Het is zulk mooi zeilweer dat we besluiten Poole rechts te laten liggen en naar Weymouth door te zeilen. Weymouth is een mooie badplaats met een gezellige vissershaven. s Nachts komt er een schip naast ons liggen. We vertellen ze dat we de volgende dag omstreeks 7.00 uur willen vertrekken, maar dat is geen probleem. Zij zijn hetzelfde van plan. Als we wakker worden, blijkt het exact hetzelfde schip te zijn. Grappig dat je in Engeland zoveel Sigma´s ziet en in Nederland haast niet een. Hij had het schip ook net een jaar geleden gekocht, maar we durfden niet te vragen wat hij er voor betaald had.

Om 7.00 uur vertrekken we om met gunstige stroom langs Portland Bill te kunnen. Het is belangrijk dat je daar bent als de stroom mee is, maar nog niet te hard, aangezien The Race (zoals de stroomversnelling daar heet) nogal heftig kan zijn, zelfs met redelijk rustig weer. Dit ontstaat doordat het opeens van heel diep (100 meter), heel ondiep (10 meter) wordt én doordat er 2 stroomrichtingen daar bij elkaar komen. Het is spectaculair om erdoorheen te zeilen! Het vlakke water veranderd ineens in een kolkende watermassa met diepe, korte golven en we gaan super snel (10 knopen) terwijl het lijkt of we bijna stil liggen.

Aangezien we inmiddels niet meer aan de walstroom kunnen liggen (220 V stroom van de wal waarmee we de 12 V accus aan boord opladen), is het extra prettig als af en toe de zon schijnt, zodat de accus via onze zonnecel opgeladen worden. Eigenlijk verbruikt alleen de ijskast (te) veel stroom, zodat naast de zonnecel ook af en toe de motor aan moet om de accus bij te laden. Dit werkt tot nu toe heel goed, we hebben 3 accugroepen: 1 groep voor de startaccu, op 1 groep zetten we de luxe gebruikers zoals de ijskast en het zelfstuur en op de 3-de groep zit de rest (zoals navigatieinstrumenten en lichten). We hebben een apparaatje dat precies bijhoudt hoelang je hoeveel stroom gebruikt en wat de laadtoestand van de verschillende accus is. We weten nu wel ongeveer wanneer het tijd is om extra te laden en hoelang we dat dan moeten doen.

Het is zaterdag 20 juli en we zijn op weg van Weymouth naar Dartmouth. Enwe zien dolfijnen voor onze boot!!! Het zijn er maar 3 en ze blijven niet lang, maar het is toch waanzinnig mooi om voor het eerst dolfijnen voor de Jan Steen te zien dartelen.

Dartmouth is een leuke stad die aan de prachtige River Dart ligt, een rivier die eigendom is van Prins Charles. We gaan aan de Town Quay (dit spreek je trouwens uit als key) liggen en realiseren ons dat het zaterdagavond is. Grappig dat we inmiddels niet echt meer weten welke dag het is en dat dit ook niet belangrijk is behalve dan dat de meeste winkels op zondag niet open zijn.

We varen de volgende ochtend nog even de River Dart op en gaan dan door naar Salcombe. Salcombe is zo mooi dat we er drie nachten blijven! We liggen aan een mooring en barbecuen aan boord. Een mooring is een blok beton met daaraan een lijn met aan het uiteinde een boeitje. Aan deze lijn leg je dan je boot vast. In plaats van aan je eigen anker lig je dus aan een groot stuk beton. Bijna alle Engelse rivieren liggen vol met dergelijke moorings.

We horen de volgende ochtend via de marifoon een Mayday (oproep van een schip in nood) en luisteren het hele verhaal inclusief de redding mee. Een man is alleen, s ochtends vroeg vertrokken voor een reis van een jaar. Met windkracht 6 Bft en pas enkele uren onderweg, besluit hij bij het bereiden van zijn ontbijt zijn brandstof fles voor het kooktoestel te verwisselen. Hoe verzint hij het! Waarom moet hij nog ontbijten als hij net vertrokken is, waarom moet hij zijn kooktoestel bijvullen als hij net vertrokken is, waarom bakt hij uberhaupt eieren met windkracht 6 op een boot van 6 meter als hij net vetrokken is en dit alles nog wel op spiritus. Hij kookt op spiritus op een boot. We hebben de clou al een beetje weg gegeven met het woord Mayday. Het gaat inderdaad niet goed en het schip gaat in de fik. Hij is zo in paniek, mede door de verschrikkelijke geur van de brandende spiritus, dat hij vergeet zijn brandblusser te gebruiken, in zijn reddingsvlot springt en het schip verlaat. Vanuit het vlot stuurt hij de Mayday met een handheld marifoon. Zowel hijzelf als zijn schip (met behoorlijk wat schade) worden gered. We komen deze man later nog tegen in het dorp, waar hij langs de kant van de weg zit. Het lijkt wel of hij in shock is. We vragen aan hem of het wel goed gaat. Hij staat direct op, vertelt dat hij wacht op een lift en begint dan net iets te enthousiast over zijn belevenis te vertellen. We maken hem erop attent dat we het (belachelijke verhaal) hebben kunnen volgen via de marifoon. Hij bloost een beetje, zegt dat wij maar voorzichtig moeten doen tijdens onze reis en hij raad ons aan een handheld marifoon te kopen. Zullen we doen, zeggen we. Voorzichtig waren we al en een handheld marifoon is op het moment van schrijven reeds aangeschaft. We vinden het een enorme oliebol maar ook wel een beetje een zielige stumper. Zijn wereldreis kan hij voorlopig wel vergeten.

En voor het eerst een cadeautje! Van de familie Van Hall hebben we 2 tassen vol met cadeautjes gekregen voordat we vertrokken. Op elke pakje stond geschreven wanneer we het uit mochten pakken (pasen, kerst, verjaardagen, eventueel huweliijksaanzoek, heimwee en ook zomaar). We maken zomaar het eerste pakje open want Sinterklaas is nog ver weg! Het is een blikje Haagse Hopjes en we eten dat in een keer helemaal leeg. Na vijftig hopjes en een paar flessen wijn zijn we zo misselijk dat we geen eten meer willen.

De volgende dag maken we een schitterende wandeling in de omgeving van Salcombe, waarvan hieronder wat fotos te zien zijn. Tijdens deze wandeling genieten we van onze eerste Cream Tea. Sorry mensen dat is weer aanleiding voor een vaag verhaal over mijn werk en mijn collega´s. Daniel, Guido, Keimpe, en ik hadden de gewoonte om wat voor elkaar mee te nemen als het ons niet lukte om voor 8.30 uur achter ons bureau te zitten op de vijfde verdieping op het Rokin. Het is begonnen met krentenbollen (of is het krentebollen?), maar het duurde niet lang of iedereen ontwikkelde een eigen specialteit. Zo nam Keimpe ALTIJD krentenbollen mee (een stuk of acht van de AH), ikzelf gevulde koeken en Guido maakte er een vak van om met vage broodjes op de proppen te komen. Daar moest ik meteen aan denken toen ik in Salcombe mijn heerlijke Cream Tea kreeg. Thee met geweldig verse scones met romige cream en heerlijke jam. Zo moet het dus zei ik, terwijl ik terugdacht aan de dag dat Guido scones, ook wel stones, mee had gebracht. Oude scones, zonder cream en zonder jam, die zelfs met negen bakjes koffie of thee niet weg te krijgen waren. Ik dacht toen al dat er iets niet klopte, en deze Cream Tea bewijst mijn gelijk. Guido, als je dit leest, voeg dit maar toe aan al die dingen die ik je al geleerd heb.

Na 2 dagen niet zeilen gaat het wel weer kriebelen, dus op naar Plymouth. De stad zelf vinden we niks aan, maar je moet er geweest zijn!? We moeten helemaal niets maar het paste wel lekker in de tekst. We gaan daar nog even op zoek naar de werf Marine Projects, waar onze boot gebouwd is. Het leek ons leuk om even te kijken naar wat nieuwe Sigmas en wellicht kunnen we nog wat tips krijgen over onze eigen boot. Eenmaal aangekomen (we zijn naar andere kant van de stad gejogged), blijkt het dat ze alleen nog maar Princess motorboten en Moody zeilboten (lijkt ook behoorlijk op een motorboot) maken. Sigmas worden al sinds begin jaren 90 niet meer gebouwd. Wat zonde...

We gaan snel weg uit Plymouth en gaan de River Tamarop. Er is weinig wind, het is wat mistig dus het wordt een heel mooi rustig tochtje, dat eindigt bij het piepkleine dorpje Cargreen met een prachtige kroeg. Het is er doodstil, we lezen een boekje, eten wat en gaan daarna naar de bar. Na een kop koffie, een thee en wat chocoladetaart is het tijd voor een pint en een fles rode wijn voor Betje. Langzaam zien we de andere gasten om ons heen verdwijnen als wij met ons derde potje Dutch poolen beginnen. De barman noemt het Dutch poolen omdat we zo slecht zijn dat we voor 40p bijna drie kwartier kunnen spelen.

We hebben de smaak van ankeren te pakken en de volgende dag gaan we voor anker in Cawsand Bay, wachten het goede tij af om zo met opkomend water de River Yealm in te zeilen. Een smalle ingang, waarbij je om een zandbank en vlak langs de rotsen vaart. Binnen ligt het vol moorings en enkele visitors pontoons. Er is alleen nog plek aan een pontoon. In het dorpje zijn roeiwedstrijden. Er wordt eigenlijk met name geborreld en daarnaast worden er twee weken lang wedstrijdjes geroeid in roeibootjes. Dus niet zulke sjeike dingen als in Amsterdam op de Amstel, maar hele gewone roeibootjes. Na een paar pinten besluiten we voor ons te laten koken in de Ships Inn. Dit heet normaal gewoon uiteten gaan, maar voor je laten koken klinkt wel lekker. De Ships Inn is vergelijkbaar met Het Waepen van ... Je hebt er in elk dorp wel één, meestal naast de Kings Head.

Van River Yealm naar Fowey, dat wordt uitgesproken als Foi, voor het eerst spinakeren! Nee Derks, niet voor het eerst Spinakeren, maar voor het eerst spinakeren. Ook Fowey is schitterend. We eten aan boord en kijken daarna een DVD-tje. Halverwege worden we even gestoord door een vuurwerksessie, maar dat is een mooi moment om een kopje koffie te maken. De volgende dag hebben we een drukke dag want er wordt gewerkt aan verjaardagscadeaus voor Gepke en Aad. Het is 28 juli dus Aad is vandaag 66 jaar geworden en Gepke wordt 2 augustus 60 jaar! Hieronder is het resultaat te zien. Met onze labtop op de rug struinen we door het dorp op zoek naar een telefoonlijn die we kunnen gebruiken. De meeste mensen schrikken als we zeggen dat we iets met internet willen en zeggen dat ze het niet hebben. Het is niet mogelijk ze uit te leggen dat we alleen hun telefoonlijn nodig hebben. Cafés willen niet meewerken, tourist information kan ons niet helpen. Net als we terug willen gaan naar de boot ziet Annebeth nog een zeilclub. Ook daar gaan de wenkbrauwen omhoog als we ons betoog doen, maar één van de leden (die een fabriek heeft in Delft voor hydraulische systemen voor race cars, natuurlijk hoe kan het ook anders!?) heeft wel internet en zelfs een telefoonlijn en biedt ons aan bij hem thuis in te loggen. En zo kon Aad nog dezelfde dag in Mallorca zijn cadeau cq verjaarsfoto bekijken. Voor Gepke is meer tijd dus dat is een hardcopy geworden via de post. Moe van al deze activiteit pakken we wat rosé en chips en roeien de rivier op. We gaan weg met zonneschijn. Het is erg mooi en we hebben stroom mee. Later moeten we echter tegen de (getijde) stroom in terug. Het wordt snel kouder en mistiger. We zetten de motor aan om weer terug bij de Jan Steen te komen. Na een warme douche bij de Royal Fowey Yacht Club, een bier en wat verhalen van een oud stel dat net verhuisd is, zijn we weer terug op de Jan Steen en bekijken we wat we de volgende dag gaan doen.

We besluiten de week van 29 juli tot 3 augustus in de omgeving van Falmouth te blijven. We bezoeken nog wat prachtige bestemmingen zoals Helford River, St. Just, Tolverne (the SmugglersCottage) en Restronguet.

Het mooie weer gebruiken we voor een fotosessie van de Jan Steen. We zeilen beiden een tijdje alleen rond in de Jan Steen terwijl de ander vanuit het bijbootje fotos maakt. Zie hieronder het resultaat.

In de River Fal, dat er uit ziet als een schitterend natuurgebied, is het al meer dan 100 jaar gebruikelijk om grote vrachtschepen te stallen (they are laid up). Ze wachten hier op betere economische tijden of op de schroothoop. Het is een vreemd gezicht als je ankert op zon prachtig plekje naast een enorm vrachtschip. Verder gebruiken we onze tijd om ons voor te bereiden op de oversteek naar Spanje. We bekijken dagelijks weerkaartjes die we ontvangen met behulp van onze radio en labtop. We doen wat kleine klusjes en we controleren het tuigage. En we bereiden ons voor op ons bezoek.