30 juni 2002 tot en met 18 juli 2002

IJmuiden tot Lymington, Engeland

Eindelijk was het zo ver!

Eindelijk was het zo ver! Na iets meer dan een jaar voorbereiden gingen we eindelijk beginnen aan datgene waar we al zoveel over hadden gepraat. Een jaar voorbereiding is lang en eigenlijk ook kort. Dat geldt ook voor twee jaar volgens mij. Hoe meer tijd je voor de voorbereiding neemt, hoe meer je er voor nodig hebt. We zijn pas drie weken weg en nu al begin ik te bazelen. Waar had ik het over?

Eindelijk is het zo ver! We zijn met windkracht 8 (Bft) vanuit Medemblik naar Muiden gezeild, hebben rond het biljart gedanst in Ome Ko en zijn op 29 juni met schitterend weer naar het KNSM-eiland in Amsterdam gezeild.

Bij brasserie t Yland konden we de Jan Steen voor het terras leggen. Een beetje trots, maar met name om te laten zien aan iedereen waar we ons dat afgelopen jaar mee bezig hadden gehouden en waar we het toekomstige jaar zouden wonen. Het was een perfecte borrel (wat ons betreft in ieder geval). Goed weer, goed terras, goede bediening en lekkere Italiaanse pasta en anti pasta.

Nog een keer vertelden we aan iedereen ons verhaal en beantwoordden we alle vragen. Nee we hebben niet voor een heel jaar boodschappen gedaan; als we de oceaan oversteken gaan we s nachts niet voor anker (het is namelijk acht kilometer diep); ja we denken echt dat het leuk is om een maand langs de Zuid Engelse kust te zeilen; nee we hebben geen idee hoe het is om drie weken op zee te zijn; of de Kaap Verdische eilanden leuk zijn!?; vind je het eng, gaan jullie trouwen; komen jullie met zijn drieën terug; ja we denken dat we wel genoeg met tweeën zijn ondanks al die vrienden en familieleden die langs komen; wat kost zon boot; ga je met zon klein rotbootje de oceaan over!? We vonden het geweldig al die vragen en al die belangstelling en we hopen dat jullie door het lezen van onze verslagen iets van een antwoord krijgen.

De borrel eindigde zoals de borrel begon; met het groeten van alle vrienden en familieleden. Grote klasse dat jullie er waren en bedankt voor jullie prachtige cadeaus. We hebben niets achtergelaten in Amsterdam, het heeft allemaal een plekje gekregen op de Jan Steen.

30 juni; eindelijk was het echt zo ver. Met onze families voeren we op deze grauwe dag door het Noordzeekanaal naar IJmuiden. Er was koek en koffie en op ons TV-tje konden we net niet zien, maar wel horen, hoe de Brazilianen de Duitsers van de mat veegden. De spanning aan boord steeg. Een jaar is wel lang hè! Iedereen had zich voorgenomen om zich groot te houden, maar ach ...

4 juli donderdag; eindelijk is het zo ver! Het waait nog steeds behoorlijk, maar iets meer uit het westen. Daarom besluiten we tot een tochtje naar Scheveningen. Het was grandioos. Samen met de klipper Amsterdam zeilden we de haven van Ijmuiden uit. Het was onze tweede keer op zee met de Jan Steen. En dat moet de Atlantische Oceaan rond. Maar zoals we al dachten was de Jan Steen behoorlijk in zijn sas en scheurden we in drie uurtjes naar Scheveningen.

Annebeth belt meteen even met een lokale bekende. Er wordt een lunch date gemaakt voor vrijdag met Jantien en Wouter Vrijmoet. We doen boodschappen bij de Konmar aan de Scheveningse haven, we kopen een nieuwe snelheidsmeter (log) om dat die van ons kuren heeft.

Dit is een beetje een vreemd verhaal, maar dat moeten jullie me maar even vergeven. We zijn al bijna een week weg en ik rijd nog steeds rond met de tram door Den Haag. We zijn ook nog op zoek naar een EHBO-koffer (de inhoud hebben we al) en Jantien raadt ons een apotheek aan aan de Boomsloterkade, "of zoiets" zegt ze er nog bij. Het regent dat het giet en ik wandel, op wereldreis, door de binnenstad van Den Haag. Na van verschillende mensen verschillende routebeschrijvingen te hebben gekregen, besluit ik een kaart van Den Haag te kopen. Ik was nu al op Plein, Lange Poten en Spui geweest. Hoe gek kan het worden dacht ik nog. Ik had de afgelopen weken kaarten van Portugal, Kaap Verdië, de Bahamas en de New York area gekocht. Alleen die van Den Haag ontbrak. Met de kaart in de hand wandelde ik langs verschillende Mininsteries naar de Boomsluiterskade, dat lijkt wel wat op Boomlsoterkade. Een half uurtje verder ontdekte ik tot mijn grote schrik dat de apotheek, die Jantien ons had aangeraden, pal naast de Sdu was. Nu zullen de eeste mensen denken;  naast de Sdu, so what. Maar dat is niet so maar what. Ik ben van de vierenhalf jaar bij MeesPierson/Fortis bijna drie jaar met enige regelmaat op en neer gereden van Amsterdam naar de Sdu en terug. De transactie loopt nog steeds. Dit was een teken! Morgen vertrekken we en we stoppen pas als we in Engeland of desnoods in België zijn.

Zaterdag 6 juli, eindelijk is het zo ver! We vertrekken om 07.00 uur vanuit Scheveningen. Eerst nog even de dieseltank vol en met zeven verschillende weerberichten kiezen we het ruime sop. We zien wel hoe de wind waait. Het lijkt zuid zuidwesten wind. We kiezen voor een westelijke koers om dan vervolgens aan de andere kant van de Noordzee af te zakken langs te Engelse oostkust naar Ramsgate/Dover. De wind begint echter steeds westelijker te worden en al gauw passen we ons plan aan. Toch maar eerst langs de kust van Nederland in de richting van Zeeland en België en dan kijken we daar wel weer verder. Het is eigenlijk prima weer en we zeilen redelijk soepel langs Hoek van Holland. We twijfelen tussen Oostende en Ramsgate-Dover. Een weerbericht dat sprak van noordwesten wind gaf de doorslag. We gingen zo hoog mogelijk aan de wind varen in de richting van Engeland.

Een paar mijl ten noorden van ons zeilt een boot met ogenschijnlijk hetzelfde plan. Dat geeft de burger moed. Na een paar uur kruisen ze vlak vóór ons langs en Annebeth vraagt waar ze naar toe gaan. Het antwoord is Ramsgate. Toen verdwenen ze langzaam uit zicht. Later bleek dat ze motor bij hadden gezet omdat de magnetron aan moest. De wind neemt dan langzaam verder af en we besluiten voorlopig de motor aan te doen. De zeilen kunnen blijven staan. We delen de wachten in, twee-uur-op, twee-uur-af en Annebeth maakt spaghetti. Het is onze eerste overtocht met zijn tweeën en echt slapen komt er niet van. De wind neemt toe, naarmate het donkerder wordt en de motor kan weer uit. We zeilen nu een beetje overtuigd (te veel zeiloppervlakte) aan de wind (de wind schuin van voren) naar het westen (daar ligt Engeland). De wind is 5 tot 6 Bft, een enkele keer 7 Bft en we kruisen met 7 knts (1 knoop is 1 zeelmijl per uur en een zeemijl is iets meer dan 1,8 km) de shipping lane. De shipping lane is één van de drukste vaarroutes voor de grote vaart. En het is met goed zicht geweldig om tussen de verschillende tankers door te manouvreren.  De meesten gaan netjes voor en achter ons langs en een enkele keer moeten we uitwijken. Als Annebeth wakker wordt voor haar tweede shift is het hartstikke donker, zeilen we midden in shipping lane in en waait het behoorlijk hard. We drinken samen nog even een kopje thee, ik doe wat navigatiewerk en kruip vervolgens in mijn kooi. Annebeth krijgt er met de minuut meer schik in en maakt mij pas bijna drie uur later weer wakker.

Tijdens mijn nacht-shift kom ik het schip van de vorige middag weer tegen. Aan de boordlichten kan ik zien dat ze pas op dat moment over gaan van de motor naar zeil. Ze zeilen voor ons langs de nacht in.

Bij het krieken van de dag duiken ze weer op, van rechts en varen weer vóór ons langs, we dachten toch echt dat Jan Steen een snelle boot was...!! Annebeth kan het niet uitstaan, en maakt mij wakker om het rif (verkleining van het grootzeil) eruit te halen. Een kwartier later blijkt het echter veel te hard te waaien voor een vol tuig en word ik weer uit bed gehaald om het rif er weer in te zetten. We halen die boot niet in. Hoe kan dat nou??!! Later komen ze ons gelukkig vertellen dat ze de motor hadden bijgezet om hoogte te winnen en op tijd in Ramsgate te zijn. Zo varen we achter elkaar aan aan de wind naar Ramsgate. We hebben tot 10.00 uur de tijd om daar te komen want daarna gaat het tegen stromen. Voldaan leggen we aan in Ramsgate. Het is nu zondag 7 juli 10.00 uur, precies zeven dagen na ons vertrek vanaf het KNSM-eiland. Eindelijk is het zo ver, we zijn in Engeland!

We zijn kapot, maar het was wel een fantastische oversteek, geen last van zeeziekte, ondanks een ongunstige zuidwesten wind, krachtje 5 tot 6 Bft. We slapen de hele dag en laten onze zeilkleding drogen. De volgende dag is het weerbericht niet echt gunstig om richting Zuidwest Engeland te gaan: wederom zuidwesten wind, 5 occasionally 6. Het is meestal nog een tikje harder dan ze voorspellen dus varen we maar niet uit. Deze dag, 8 juli, komt daardoor in het teken van wennen-aan-Engelsen te staan: het brood, de winkels, de routebeschrijving naar boekenwinkels en internetcafés, de Pound en de prijzen. Halverwege de dag hebben we Jan Steen nog even vaarklaar gemaakt om vervolgens te besluiten dat 28 knopen uit ZW toch niet zo geschikt is voor een tochtje Ramsgate Dover. Annebeth, die aan de basis stond van beide ideeën, moest voor straf alles opruimen. Toen zijn we maar een bier gaan drinken.

De volgende dag en zelfs week wordt hetzelfde weer voorspeld, maar we willen toch door, dus wordt het een kort tochtje naar Dover, binnen de Goodwin Sands door. Deze zandbanken staan bekend als de gevaarlijkste aan de Engelse kust. De banken kunnen ook verschuiven zodat je zelfs met de meest recente kaarten niet zeker kan zijn van de exacte dieptes rondom de banken. We overleggen met de man van de Reddingsbrigade of het verantwoord is om deze binnendoor route te doen, het antwoord is ja.

De stroom gaat pas s middags meelopen, dus hebben we s ochtends nog tijd voor een toeristisch uitje: met de bus naar Canterbury! Het weer wordt steeds Engelser: it had been trying to rain for hours and now it was raining! Toch was het leuk om even door het binnenland te rijden en het ietwat toerisitische Canterbury te bekijken. Leuk plaatsje, met een mooie kathedraal, die helaas op dinsdag gesloten is...

Om 16.00 uur vertrekken we en om 19.00 uur zijn we alweer in Dover. Wat een gave en spannende tocht! Harde wind tegen, stroom mee, tussen de zandbanken door en een zonnetje erbij dat alles meteen een stuk vriendelijker maakt! Waanzinnig mooie tocht en dankzij goed navigeerwerk van Hidde hoefden we niet opgepikt te worden door de Reddingsbrigade!

Ook in Dover blijven we een dagje liggen, om het Dover Castle te bekijken. Ik kan me niet herinneren of ik tijdens één van de vakanties naar Engeland met mijn ouders ook al eens daar geweest ben, maar na een check blijkt mijn geheugen gelukkig nog goed, dit was de eerste keer. Het is er prachtig, we bezoeken de geheime oorlogstunnels, vanuit waar tijdens de Tweede Wereldoorlog operatie Duinkerken is georganiseerd door Vice Admiral Ramsey. In 9 dagen 350.000 soldaten uit Duinkerken geevacueerd met behulp van alle bootjes die aan de Engelse zuid- en oostkust te vinden waren! Later hebben we nog een bootje zien varen met een koperen plakkaat, waarop gegrafeerd stond dat die boot had deelgenomen aan deze bijzondere operatie.

Het is inmiddels prachtig weer geworden en zoals voospeld is de wind nog steeds zuidwest 5 tot 6 Bft. We gaan toch maar door, richting Eastbourne. We vertrekken vroeg, maar presteren het toch om stroom tegen te krijgen, net als we bij de beruchte hoek van Dungeness zijn. De meeste boten hebben inmiddels de motor bijgezet om om die punt heen te komen, maar wij vinden die kerncentrale die daar op de punt ligt zo mooi dat we hem graag 4 uur in beeld houden...de aanhouder wint, want we leggen keurig om 18.00 uur aan in Eastbourne. We zijn eigenlijk alweer doodop van deze tocht. Het is best vermoeiend om je staande te houden op zon schuin en constant hobbelend schip. Voor het eerst ben ik, Annebeth, een klein beetje zeeziek deze dag.

Inmiddels is het weer erg koud geworden en nat. Geen barbecue weer dus. Eastbourne is weinig over te melden, dus s ochtends door naar Brighton, wat om de hoek bij Beachy Head en de Seven Sisters ligt (prachtige krijtrotsen). Mooi, rustig tochtje met een waterig zonnetje dat overgaat in regen.

In Brighton ontmoeten we heel aardige Nederlanders, Robert Rosen Jacobson die in zijn eentje vaart in een Pion (Van der Stadt) en Stans en Peter van der Lee die op een Dehler 35 varen. We nodigen ze uit voor een borrel, waarna wij bij hun aan boord eten. De volgende dag zeilen we een wedstrijdje naar de Solent: Portsmouth is de finish. Om 05.00 uur begint de dag al. De zon is net op en regenbuien maken plaats voor een strakblauwe hemel. Ons eerste wedstrijdje op de Jan Steen begint goed, we liggen mooi voor tot aan de Looe, een smal gat aan het begin van de Solent waar we doorheen moeten. Het stroomt er zo verschrikkelijk hard dat we er wel een uur over doen om tussen 1 groene en 1 rode ton door te varen. Robert maakt hier een enorme inhaalslag en komt als beste uit deze zenuwslopende passage.  Nu kan de race in the Solent beginnen. Stans en Peter steken over naar de overkant en profiteren van de naar het westen draaiende wind. Robert steekt af, sneaked over de onderwatermuur en wint! Jan Steen wordt derde (van de 3).

De dagen die nu volgen worden gekenmerkt door korte tochtjes, veel relaxen en genieten van alle tijd die we hebben om ook stukken van het land te bekijken. We gaan van Portsmouth, naar Cowes, naar Yarmouth en vervolgens naar Lymington.

Vanuit Yarmouth belden we de ouders van Sandra Driessen die in de buurt van Lymington wonen. We worden meteen uitgenodigd voor a bath and a dinner. Meneer en mevrouw Driessen, Marc en Kiki, zijn enorm gastvrij en het is erg gezellig. We doen daar onze was, mogen hun auto lenen en slapen, eten, drinken en kletsen drie dagen bij ze. Ze wonen prachtig in Milford-on-sea, met uitzicht op de Solent vanuit onze logeerkamer. We worden aan 'al'  hun vrienden uit Milford voorgesteld als de wereldreizigers, terwijl we als gepensioneerden de kust van Zuid Engeland langs-hoppen. De Golf Cabrio die we lenen is helemaal fantastisch met dit mooie weer, we rijden een dagje rond in hun omgeving, the New Forest. Het is een schitterend gebied met allemaal wilde paarden die gewoon rond lopen door bossen, over de hei en in de dorpjes. Ook wandelen we langs de Beaulieu River en Bucklers Hard.

Op donderdag doen we het rustig aan, zoals we dat al dagen doen trouwens. Kleine klusjes aan de boot, een boodschap, boekje, broodje en 's middags nog een tochje met de auto. We steken de rivier over en rijden in de richting van Sowley. Als we langs Sowley House rijden kunnen we het niet laten om even (onaangekondigd) bij de ouders van Ole en Nickel van der Vorm aan te bellen. Nadat we wat hebben uitgelegd over wie, hoe en waarom wordt het weer een beetje duidelijk wie we zijn. Als hun bezoek komt, laten we ze gauw weer met rust. Leuk om even langs geweest te zijn.