 
De volgende dag gingen we ons klaar maken voor het ontvangst van de overige crew voor de Heineken Regatta. Twee Noorse vrienden, Olav en Line, en Natasja, een Postbank-vriendin, zouden die dag aankomen. We zouden boodschappen doen, een rondje eiland met een huurauto en officieel inschrijven voor de race. Midden op de dag kwamen Line en Olav aan, terwijl Hidde met de auto op weg was naar het vliegveld tikte Line als eerste aan. Ze was komen zwemmen (ca. 250m.), terwijl Olav op het strand wachtte en op de spullen lette. Na deze ontmoeting vertrokken we naar de St. Maarten Yachtclub voor inschrijving, geen doorsnee club maar vier containers, een zeiltje erover en wat Heinekenvlaggen. Hier kwam Natasja aan bepakt en gezakt en met alle verhalen over haar skippertje. De eerste shirts en petjes werden gekocht, bleek uiteraard later goedkoper te zijn voor deelnemers.
De volgende dag stond in het teken van (de enige) training voor de race. Hidde en Annebeth hadden de taakverdeling gemaakt:
Met Betje als stuurvrouw en Hidde als overalinzetbaar en zeilen hijser / strijker / uitbomer, Monja achter de piano (de rechterhand van Hidde), Natasja grootzeil, Olav en Line achter de lieren en Willem als tacticus achterop. We vertrokken naar St. Barth´s, een Frans eilandje ten zuiden van St. Maarten waar ze alles perfect voor elkaar hebben. En waar je grappig genoeg ook weer met euro´s kon betalen. Natasja en Willem konden nog niet zo goed overweg met de golven en waren blij dat de haven in zicht was. Wel spotte Monja nog even een walvis, deze vertrok echter snel naar grote diepte. We lagen daar heerlijk rustig in de haven en de flessen wijn werden opengetrokken, terwijl Monja haar knipkunsten laten zien. Hidde had gezegd dat Monja dat wel zou kunnen, en al zeg ik het zelf, Hidde zag er weer knap uit met zijn korte koppie. We hebben heerlijk gegeten in een restaurantje en zijn daarna in een diepe slaap gevallen. Het is inderdaad waar dat je na een dag zeilen, hoge golven en de zon op je bol heel erg veel zin hebt om gewoon in je bedje te kruipen.
De volgende dag terug zouden we de spinaker hijsen, normaal wordt deze gestreken bij windkracht 6 maar er moest worden getraind. Maar wat bleek: het waaide echt te hard en na wat flinke windstoten en wat geschreeuw over en weer werd er toch maar besloten de spinaker binnen te halen. Iedereen was daar toch duidelijk opgelucht over, vooral ik (Monja). Ik die geen zeezeil ervaring had en windkracht 6 toch echt wel een beetje te hard vond. Maar ja, we zouden meedoen met de Heinekenrace, dus ik ontkwam niet aan het feit dat er toch echt geoefend moest worden. Toch redelijk tevreden kwamen we aan in Simpson Bay waar we ons op een gegeven moment voor de avond klaar gingen maken. De meisjes in een rok, was leuk voor Betje die al weken in bikinis liep, en op naar de eerste party! Die bierbrouwer had dit echt geweldig geregeld, er was een groot podium neergezet op een rond plein, waar diverse barretjes omheen stonden. De biertjes en baco´s smaakten prima en na een paar voorzichtige dansjes zijn we uiteindelijk (veel te) laat en lichtelijk verheugd op weg naar de Jan Steen gegaan. Aangezien bijna alle boten ankeren, waren er 20 watertaxi´s paraat om iedereen te halen en te brengen.
 
De eerste dag:
De race bestond uit een rondje eiland. Met de auto reden we in 1,5 uur het eiland rond maar op zee bleek dit toch iets langer te duren, behalve voor Playstation (voor de kenners). Er was genoeg gezonde spanning, met name wanneer de spi gehesen moest worden en gehesen was. Betje had al enkele malen over haar steeds terugkerende nachtmerrie verteld, de chinese gijp. We hadden een gastzeiler in ons midden, Job, hij was met gezin ook een rondje Atlantisch aan het doen en heeft veel wedstrijdervaring. Hij was een welkome aanvulling op deze crew met brakke hoofden. Na een geweldige start hebben we minstens drie schepen achter ons gehouden en voeren met keurig volle spinaker keurig over de finishlijn.
Gedurende de race werden er ook nog foto´s van alle zeilschepen gemaakt en natuurlijk ook van de Jan Steen! Wanneer werd er nu een foto vanuit de lucht gemaakt van je eigen schip! Dus vrolijk zwaaiend probeerde we de Jan Steen er zo mooi mogelijk erop te krijgen. Het was een slimme fotograaf die de privé-boten makkelijk onderscheidde van de huurbakken.
´s Avonds was er een feest op het strand, alles zag er geweldig uit behalve het weer. De meesten zullen weten dat het iedere dag regent op St. Maarten, maar dan iedere keer 1 minuut, een kwartier, 5 minuten, maar helaas voor de organisatie duurde deze bui iets langer en leek het of de hele avond in het water zou vallen. Uiteindelijk kwam het goed, behalve met de muziek. Die kerel met piercing en sikje uit Idols kwam met zijn vrienden langs en dit valt onder de noemer Hardrock (denk ik). Leuk om onze wereldreizigers te vertellen over Idols, Margarita en andere verhalen die in Nederland belangrijker schenen te zijn dan spanningen in Irak. Mede door de biertjes van de avond daarvoor had toch iedereen het idee opgevat om maar wat eerder naar zijn mandje te gaan. 
 
 
De tweede dag:
Deze dag bestond uit 2 wedstrijden. Job had plaatsgemaakt voor Arie die ook samen met zijn vader Ad een trip rond de Atlantic aan het maken is, populaire route. Van Simpson Bay (Nl.) naar Marigot Bay (Fr.) en later van Marigot Bay naar Marigot Bay. Deze dag was het weer echt een heel stuk rustiger en zelfs voor mij ging het allemaal een beetje te langzaam. Nu mocht het toch echt wel harder gaan waaien en zo merkte ik dat ik toch al aardig over mijn angst heen was. Maar het was wel genieten! Windkracht 3-4, zon, mooie panoramas, de zee die van donker blauw naar mintgroen kleurt! Prachtig!
Rond het middaguur kwamen we aan in Marigot, wederom hadden we minstens drie boten achter ons. We hadden precies een uur om te lunchen en ons weer voor te bereiden op de race van de middag. Dus al dobberend zonder anker hebben we gegeten om na 45 minuten ons weer klaar te gaan maken voor de start. En wat voor een start was het!! 16 boten die op de wedstrijdlijn liggen te wachten op het startschot met klapperende zeilen en schreeuwende mens naar elkaar dat je niet zo dicht bij hun in de buurt mocht komen. De Jan Steen had de beste uitgangspositie, hierom werd het erg druk naast ons, maar we hebben stand gehouden. Dit dobberen voor de start had geen 30 seconden langer moeten duren, anders waren wij genoodzaakt geweest om te draaien en dan hadden we de race zeker verloren. Maar tijdens het startschot lagen we nog steeds goed op de lijn en weg waren we Helaas waren er weer een aantal schepen sneller dan ons, maar onze ervaring in het spinakeren werd steeds groter en alles ging steeds soepeler, zodat we eigenlijk bijna de race hadden kunnen winnen. Vlak voor de finish nog net ingehaald door een stel Amerikanen die hun drankvoorraad wilde ruilen voor onze dames. Arie, de enige vrijgezel in ons midden, stemde direct toe. Uiteindelijk hebben we weer minstens drie schepen achter ons gehouden. Meteen na aankomst zijn we ons gaan verkleden en zijn we het stadje ingegaan. Midden in het dorp was weer het podium opgebouwd. De hele locale bevolking was aanwezig en binnen een mum van tijd stond heel het dorp te swingen op reggae, salsa, (merengue). Iedereen had het weer vreselijk naar zijn zin en na het stoppen van de band, zijn we toch nog maar even een disco binnengelopen om de avond af te maken. Maar de avond was nog niet afgelopen aangezien de 20 watertaxi´s niet voeren moesten we ander plan bedenken. Gelukkig kwam er nog een local aan die zo vriendelijk was om ons naar de boot te brengen. We kwamen aan bij de boot, iedereen was uitgestapt, behalve Hidde, hij dacht die kerel nog een fooi van 10 dollar te geven. Die vriendelijke local bleek opeens een ongelooflijke en hij wilde 25 dollar. Wat? Vroeg Hidde, is dit niet een beetje overdreven?? Had je dit niet van te voren kunnen bespreken?? (snel verdiend met een ritje van ongeveer 4 minuten). Jammer genoeg ontstond hierdoor een klein opstootje aan boord, omdat die man de portemonaie van Hidde had afgepakt. We kozen eieren voor ons geld en hebben hem toch maar 20 dollar overhandigd. Maar een leuke ervaring was dit niet, nooit meer zomaar met iemand meegaan. (wat leerden we vroeger ook al weer?)
De derde dag:
Wat is toch lekker als je je ogen open doet en de hemel is weer blauw en de zon staat weer hoog aan de hemel. En dan te bedenken dat Hidde en Annebeth dit al maanden hebben!!
De laatste race ging richting Philipsburg, de hoofdstad waar alles gebouwd is om dikke Amerikanen van cruiseschepen te plezieren. Je zou het haast niet zeggen, maar het is verdomd vermoeiend om mee te doen aan zo´n zeilrace. Voor Hidde en Annebeth omdat ze met hun eigen schip waren en de verantwoordelijkheid hadden over 7 personen. En voor ons omdat we echt hard moesten werken aan boord en alleen al het proberen staande te houden met die rollende en overal vandaan komende golven. We denken dat iedereen blij was dat dit de laatste dag was, dus nog even ertegen aan! Dit hebben we natuurlijk gedaan. Het was weer iets harder gaan waaien en de Jan Steen heeft zich weer prima gehouden. Inmiddels was iedereen van zijn zeeziekte af. (hoewel er wel preventief toch nog her en der een zeeziektepilletje werd genomen). Deze dag zijn we vooral ingehaald door DE zeilboten van de race, geschat op zo´n 20-25 meter, met 15 man bemanning aan boord, keflar zeiltjes, noem het maar op. Overigens zaten zij niet bij ons in de klasse en was het daardoor wel prachtig om deze boten aan je voorbij te zien gaan.
De laatste meters, wat waren we blij, we hebben de race heelhuids doorstaan, met eigenlijk geen tegenslagen en voor onze boot nog een redelijk goede score. Jullie moeten je bedenken dat aan de Jan Steen een bibliotheek aanwezig is, een wijnkelder ligt, minimaal 4 ankers met 127m. ketting aan boord zijn. Ondanks dat we een minuut te laat waren bij de start en dat de tacticus eventjes een verkeerde boei wilde ronden, hebben we weer minstens drie schepen achter ons gelaten. Iedereen was het er mee eens dat dit niets met de avond ervoor had te maken. Weer was er door de Heineken organisatie een podium opgebouwd, waar deze avond de familie van Santana optrad, na een prijsuitreiking van een kleine 2 uur. Wat kunnen deze 50-ers nog spelen en een sfeer maken. Iedereen stond te swingen en met de verjaardag om 24.00 uur van Annebeth hebben we de race voldaan afgesloten! Wat hebben we genoten en wat een ervaring!!   Maandag werd er natuurlijk uitgeslapen en daarna werd er weer gezellig de tafel gedekt en hadden we een heus verjaardagsontbijt. Uit allerlei hoeken werden de cadeaus voor Betje getoverd en ze is zeker verwend, mooie kettingen, shirtjes, cd, boekje, drop en als klap op de vuurpijl heeft Hidde aan zijn schatje de professionele foto´s van de Heineken Regatta cadeau gedaan (met een bijdrage van haar ouders erbij).Wat was ze blij dat ze de foto´s vanuit de lucht van haar schip kreeg. Natuurlijk een herinnering die je ook nooit meer vergeet! Nog even geshopt aan de wal in Greatbay en daar afgesloten met een lekker lunch op het strand.
Die dag zijn we op ons gemakje (zoals Monja altijd zegt, volgens Hidde) terug naar onze thuishaven Simpson Bay gezeild alwaar we ´s avonds de verjaardag van Betje met 16 man aan boord hebben gevierd. Suzanne, Job, Daan, Tom, Gijs, Simone, Fransje, Arie, Ad, Willem, Line, Olaf, Natasja, Betje, Hidde en ik waren aanwezig. En het bleef nog lang onrustig op de Jan Steen.  
In de middag nog even naar het strand. We hadden het meest gefotografeerde strand van St. Maarten uitgekozen, we moesten daarvoor wel een stukje rijden, maar het zou de moeite waard zijn. Nou dat was het! Komen met vijf man aan op het strand, boekje mee en Hidde en Willem schoppen de voetbal zo tussen de meest vieze naakte mensen. Een naaktstrand, vandaar dat het het meest gefotografeerde strand was. Toch nog even van de zon en de zee kunnen genieten (het leek wel 40 graden). Rond 13.00 uur terug gereden naar de haven waar we nog hebben geluncht met z´n vijven en rond 14.30 uur is Natasja vertrokken naar het vliegveld. Ook, helaas, zat het er voor haar op en zou ze beginnen aan haar reis naar huis. De volgende dag zijn Line en Olaf vertrokken met het vliegtuig naar een eilandje in de buurt. Op weg naar hun nieuwe boot. Het is toch wat dat je een tweede schip kunt aanschaffen wanneer je een jaar op reis bent. Ze wisten eigenlijk nog niet wat ze met hun eerste schip gingen doen, wellicht lieten ze dit schip door iemand overzeilen naar Noorwegen? Toch jammer als er iemand weggaat, zeker als je het zo naar je zin hebt gehad met deze lui. 
|
|
|
|
Toen waren we nog met z´n vieren. Nu moet ik zeggen dat ik heb genoten met de groep, maar het was ook wel weer lekker om samen aan boord te zijn. Nu moesten we plannen voor de aankomende dagen gaan maken. Echte plannen hebben we niet gemaakt, wel gezegd dat we naar Anguila wilden zeilen, maar verder lieten we het maar een beetje op ons afkomen. En wat een lekker vakantiegevoel overvalt je dan als je echt niets meer hoeft!
Zo gezegd, zo gedaan, de volgende dag op weg naar Anguila. We kunnen wel een lijntje uitgooien voor een lekker vers visje, je moet toch wat doen, nietwaar? En niet gelogen, maar na zeven minuten hadden we al beet, het bleek de Blue Runner te zijn. Monja in de aanslag om hem te verdoven met alcohol (toch wel zielig om een vis te koppen) en Hidde in de aanslag met zijn messen om dat ding echt een kopje kleiner te maken. Hij heeft deze heerlijk voorbereid en de volgende dag met de lunch hadden we een lekker gerecht met rijst en Blue Runner! Voorbereiden = ontdoen van kop en staart, opensnijden en leeghalen, veel knoflook en andere kruiden erin en dan 10 minuutjes aan beide kanten.
Aangemeerd in Road Bay, vanwaar we de dag daarop vertrokken naar Rickly Pear Cays. We hebben daar geankerd en zijn met de dingy om het eiland gevaren. We kwamen de bocht om en we waren in de Bounty reclame beland! Wit strand, palmbomen, mintgroene zee en een heel koraalrif om te snorkelen! Prachtig, hoe kunnen ze het zo mooi maken?? Deze baai bleek niet geschikt om ´s nachts te blijven liggen dus na een paar uurtjes zijn we teruggevaren naar Anguila en zijn geankerd in Little Bay. Weer een prachtig stukje natuur, waar we beschut achter rotsen, bijna golfstil lagen. Monja heeft in een ruk haar boekje die avond uitgelezen, Annebeth heeft haar logboek bijgewerkt en de jongens hebben zitten kletsen. Dit zijn van die avonden die wel eeuwig mogen duren! |  
Zaterdagochtend weer redelijk vroeg opgestaan, althans, de meisjes rond 07.00 uur en de jongens een uurtje later. Ontbijtje en het idee kwam in ons op om nog even naar een dorpje te gaan. Uiteindelijk zijn wij naar het dorpje gegaan (Willem en Monja) en hebben Betje en Hidde gesnorkeld. Wij zijn in dat dorpje, op zoek naar wat souvenirs, gigantisch afgezet, toch verwarrend verschillende soorten dollars. Willempie wilde natuurlijk ook nog even snorkelen en hier werd ook nog even tijd voor gemaakt. Het was zeer de moeite waard, niet de mooiste vissen maar wel de meeste, we zwommen in een school van een paar 100.000 ? vissen. Prachtig als je hier van houdt; aan mij is het jammer genoeg niet besteed (al die rare vissen die aan je tenen gaan zitten knabbelen).
We hebben ons klaargemaakt voor een tochtje naar Grand Case. Een mooi dorpje aan het Franse gedeelte van St. Maarten. Het zag er vanaf de boot al zo gezellig uit, en het was ook gezellig toen we aan wal waren. Eerst een keer op en neer gezwommen naar de kant en terug naar de boot, toen lekker geborreld aan boord en de bekende vakantiekiekjes geschoten Willem Monja samen, Annebeth en Hidde samen, Hidde en Monja samen en Betje en Willem samen. Iedereen was in voor een lekker hapje eten en met de dingy gingen we aan wal. We wilden Hidde en Annebeth mee uit eten nemen als een klein bedankje voor alles (dit was wel het minste wat we konden doen). De straat doorgestruind op zoek naar iets gezelligs, tussen alle restaurants was er een kroegje voor de locals waar toch even iets moest worden gedronken. Uiteindelijk zijn we in een restaurantje beland op het strand waar je daadwerkelijk met je voeten in het zand je eten opgediend kreeg. Heerlijke rosé, heerlijke tapas, gezellige gesprekken, de zee op de achtergrond! Wat wil je nog meer?? Een dansje als afsluiting natuurlijk! Met de locals hebben we weer een klein feestje gebouwd en hebben moe maar voldaan deze avond afgesloten! 
 De volgende dag weer terug gezeild naar Simpson Bay Lagoon, dit was ons laatste tochtje aan boord van de Jan Steen in de Carrieb. Helaas, aan al het mooie komt een einde! De avond afgesloten met Job en Suzanne aan boord. We hadden pizza´s voor iedereen gehaald en zijn een voor een naar bed gedruppeld.
De laatste dag stond in het teken van poetsen, poetsen, soppen, stofzuigen, boenen etc. Het was lang geleden dat de Jan Steen er zo netjes uitzag (ik weet niet, maar vroeger betaalde je gewoon aan iemand 100 piek en dan werd het voor je gedaan; rare traditie houden ze er hier op na).
Toch nog even wat winkeltjes bezocht en ons laatste geld uitgegeven. In de haven nog bij een tentje geluncht en gedouched. (hetzelfde tentje waar we een paar dagen eerder met Natasja hadden gezeten). Er werden nog wat spulletjes voor het thuisfront meegegeven en toen was het tijd.
Jammer, wat hebben we genoten en wat ons betreft had het nog 2 weken langer mogen duren!! Heerlijk was het om met je familie op deze manier je vakantie door te brengen. Voor ons zit de vakantie er voorlopig op. Het wordt weer werken geblazen, maar jullie, jullie zullen nog mooie maanden tegemoet gaan! Geniet ervan en maak veel plezier en pas goed op jezelf en tot over 4-5 maanden!
Dank je wel, liefs en dikke zoen, Willem & Monja  |
