Dinsdag 3 juni, 0200:

Wals, wakker worden...je wacht  begint. Ik open mijn ogen en kijk naar het gezicht van Annebeth die vanuit mijn perspectief op haar kop staat. Vanuit mijn perspectief is Bethje trouwens niet het enige wat op zijn kop staat, de keren dat ik sliep vannacht droomde ik over de achtbaan in Six Flags hetgeen meer zegt over de bewegingen van de boot dan mijn liefde voor achtbanen. Een paar dagen geleden ben ik met mijn vader vanuit Amsterdam naar Washington gevlogen en was bij aankomst heel erg blij om mijn zusje na bijna een jaar weer te zien. Eerlijk gezegd heb ik dat gevoel op dit moment wat minder... maar ja zij kan er ook niets aan doen dat haar wacht is afgelopen. We zijn een paar dagen onderweg en bevinden ons inmiddels ver op de Atlantische oceaan en worden geteisterd door een lage druk gebied die ons voorziet van windkracht negen, hoge golven en dikke regen. Deze regen zorgde vanmiddag nog voor een fantastisch effect. Doordat het zo hard regende (ik heb nog nooit zon harde regen gehad in mijn leven) werden de golven als het ware afgevlakt, alsof er een laagje olie op zat, dit zorgde voor een raar gezicht. Je voelde dat het heel hard waaide maar de golven deden iets anders vermoeden, heel apart.  Inmiddels krabbel ik mijn kooi uit en voordat mijn voeten de grond raken heb ik me al weer meedere malen hard gestoten. Ik strompel naar het vooronder en hijs me in mijn zwaar weer outfit: eerst een thermobroek aan met daarboven een T-shirt en een longsleeve, daarover een normale broek en een trui en daarover een zeilbroek en zeiljas. Dit alles speelt zich helemaal in de punt van het schip af en helaas ligt daar nou net niet het draaipunt van de boot zodat ik kotsmisselijk aan mijn wacht begin. We lopen inmiddels wacht met zijn tweeen in plaats van alleen omdat het momenteel te zwaar weer is om alleen wacht te lopen, er kan teveel misgaan. Ik nestel me achter het roer en zie ook Hid naar buiten komen. We besluiten dat als de een stuurt, de ander onder de buiskap even kan proberen te slapen. Dit blijkt makkelijker bedacht dan gedaan en van slapen komt niet veel terecht. De storm begint op zijn hoogtepunt te komen en wij vrezen binnenkort ook nog eens in het epicentrum van een bui terecht te komen, we zien deze bui vanaf rechtsvoor naar ons toe razen. Deze bui laat zich qua aangezicht het best vergelijken met een pikzwart gat, we vrezen zelfs even dat we zo de Styx opvaren, zo zwart is het. We besluiten om snel overstag te gaan om zo een tijdje de andere kant op te varen om deze bui te ontlopen. Slim bedacht vonden we zelf maar helaas brengt deze manoeuvre ons in een geenszins betere situatie, we zien de windmeter snel oplopen en zijn kennelijk in het hol van de leeuw terecht gekomen. Het is nu kiezen tussen Cerberus en een leeuw, ik heb een schoon geweten en Hid volgens mij ook dus we besluiten om wederom overstag te gaan om onze koers richting het zwarte gat te vervolgen. Een voordeel van harde wind is dat buien met diezelfde snelheid voorbijtrekken en daardoor is de tijd die onze strategische manoeuvre gekost heeft voldoende gebleken om het zwarte gat aan ons voorbij te zien trekken. Al met al een briljante manoeuvre... Deze mening wordt echter niet gedeeld door mijn vader en Annebeth die vinden dat wij als laffe honden zijn gevlucht voor een klein regenbuitje. En dat terwijl we ze net van een wisse dood gered hebben. Gedurende de rest van de nacht is de wind wat gaan liggen en moe en voldaan stap ik weer mijn kooi in.

Dinsdag 10 juni, 1100:

Wals, wakker worden...we hebben beet! Ik open mijn ogen en wordt eerst even verblind door de zon die door de ramen naar binnen schijnt. Ik kijk naar buiten en zie Bethje achter het roer staan. Rechts naast haar hangt de hengel in zijn houder aan de reling. We hebben de hengel vanochtend maar weer eens uit gedaan aangezien we al weer een tijdje geen vis meer gevangen hebben. We zijn zelfs zo desperaat geweest dat we een tweede lijn hebben uitgegooid. Aan bakboord hangt nu de high-tech carbon fire power rod die de Jan Steen van de ouders van Hidde heeft gekregen. Aan stuurboord hangt een oude vislijn aan een stukje hout. Deze vislijn is al zo vaak gebroken dat ie om de meter met knopen aan mekaar is vastgemaakt. Ik schoot bij het zien van deze lijn direct in de lach en achtte de kans dat we hier barracudas en dorades mee gaan vangen erg klein. Vanuit historisch oogpunt heeft de lijn echter nog wel waarde, hij is nog van mijn grootvader geweest... En nu hebben we dus beet op de hengel. Ik ga op de rand van de kuip zitten en lever een gevecht met een vis die zo sterk is dat ik minstens een haai aan de haak verwacht. Na een uurtje stoeien met deze vis haal ik bezweet en met pijn in mijn hele lichaam een Wahoo van ruim een meter binnen, een vis die inderdaad bekend staat om zijn snelheid en vechtlust. Op het moment dat de Wahoo binnen is hoor ik Bethje al weer gillen dat we beet hebben, op de antieke lijn van mijn grootvader. Hid gaat aan de andere kant van de kuip zitten en begint de lijn om een houtje te draaien om hem zo binnen te halen en ik vind het wel een soort van schattig dat ie nog de moeite neemt om dit sardientje binnen te halen en kijk nog eens trots naar mijn vangst. 5 minuten later ligt er een vis aan dek die minstens zo lang is als mijn Wahoo en ook nog een verdomd veel lijkt op een Blue Marlin, de beste game-fish ter wereld omdat ie nauwelijks te vangen is... Gelukkig voor mij blijkt het echter verre familie te zijn van de Blue Marlin maar toch wel respect voor het houtje. We fileren de vissen en de rust keert weer terug op de Jan Steen. De rest van deze zonnige en rustige dag besteed ik beurtelings aan lezen, zonnen en schaken met Hid. Rond een uurtje of twee duikt Bethje de boot in en komt een uur later terug met een plateau sushi met de verse vissen van vanochtend... Ik heb nog niet heel vaak sushi gegeten in mijn leven maar het moet toch in de buurt komen van hoe ze het in Japan bedoeld hebben. Deze dag is helemaal af.

Ik ben ruim drie weken aan boord van de Jan Steen geweest en heb gedaan wat ik altijd als droom heb gehad: de oceaan over zeilen. Ik ben erg onder de indruk van de manier waarop Bethje en Hid de boot zeilen, de overtocht organiseren en hoe ze van elke maaltijd weer een feest weten te maken. Mocht het allemaal misgaan kunnen ze altijd nog een eetcafe in de Pijp beginnen.