Bij de wasserette van de marina onmoeten we twee Nederlanders en het toeval wil dat ze net naar de US ambassade zijn geweest. Helaas pindakaas, ze zijn afgewezen voor een visum. Ze zijn net een beetje over de kater heen en bereiden zich nu maar voor om via Bermuda naar de Azoren te zeilen. De belangrijkste (aangegeven) redenen voor hun afwijzing zijn het ontbreken van een dienstverband in Nederland en het feit dat het niet mogelijk is na te trekken of ze een schone lei hebben. De Amerikanen willen graag weten wie ze op bezoek krijgen en nog belangrijker dat ze ook weer weg zullen gaan! Werk aan de winkel voor ons dus om een grotere kans te maken. We vragen met spoed Verklaringen-omtrent-goed-gedrag aan bij de gemeenten waar we staan ingeschreven en ook worden vrienden en familie ingeschakeld om een paper trail te creëren waaruit blijkt dat we zeker weer terug zullen keren naar Nederland. Over twee weken meer nieuws.

Na een dag met de local one-dollar-bus en liften langs alle mogelijke hard ware stores op het eiland, komen we tot de conclusie dat ook een nieuwe gasfles met bijbehorende gadgets niet zomaar geregeld is. Onverichterzake keren we weer terug naar Nassau Yacht Haven, waar de Jan Steen ligt. De was en de boodschappen zijn in ieder geval wel gelukt.

Nassau is niet echt een geweldige stad maar wel het bruisende centrum van de Bahamas; grote hotels en resorts, heel veel cruiseschepen met bijbehorende roze Amerikanen (met witte kniekousen en New Balance schoenen) op weg naar nog maar een duty free shop, haar financiële centrum bekend van het off shore banking en een typisch Brits koloniaal centrum. Daar omheen de American-Caribbean style suburbs waar de lokale bevolking woont. Nassau is een stad met een Brits hart en Amerikaans geld.

Nassau ligt op het eiland New Providence. Vlak naast het centrum van Nassau ligt Paradise Island. Ze zijn met twee gigantische bruggen verbonden. Veel Amerikaanse (vastgoed)tycoons zoals Hearst en Trump hebben hun tanden al stuk gebeten op dit eiland. Het eiland is nu voor het grootste deel eigendom van een Zuid Afrikaan. Het surrealistische Atlantis Hotel cq Resort op Paradise Island lijkt dan ook erg op het in de buurt van Johannesburg gelegen Sun City, dat ook door deze Zuid Afrikaan gebouwd is.
Atlantis is een onwaarschijnlijk kitcherig hotel met veel marmer, dure winkels, een groot casino en onwaarschijnlijk veel kamers (ca 2.300). Rondom het hotel is een eigen strand met zwembad gebouwd (terwijl het echte strand slechts 500 meter verder is), een wild water baan, jungle-achtige  touwbruggen, watervallen etc. Het meest bijzondere en indrukwekkende is het aquarium, het grootste ter wereld (niemand die het controleert). Meer dan 14.000 vissen, haaien en roggen zwemmen min of meer door en rond het hotel.

Eerst nog even een beetje Nassau. Met Jantien en Yves gaan we, na een bezoekje aan het schitterende Fort Charlotte, naar Potters Cay. Een vismarkt onder de brug van Paradise Island. Er zijn ongeveer 40 standjes, waar met name locals veel bier en rum drinken en verse conch eten. Conch (spreek uit: konk) is het vlees dat in zon grote roze schelp zit. Als je hem bij je oor houdt hoor je de zee. Het is wat taai vlees, maar wel lekker. We letten goed op hoe ze het vlees uit de schelp halen, zodat we dat later zelf kunnen áls we ze vinden in de Exumas. Na een gepeperde conch salad, lopen we over de brug naar Paradise Island om ook met hun nog even naar het Atlantis Hotel te gaan.

Net als het tijd wordt om iets te gaan doen, een stukje snorkelen, blijken we vast te liggen. De ondiepte waar we eerst náást lagen, liggen we nu op. Bij het wisselen van het tij zijn we zo gedraaid dat we nu vast zitten en het water zakt tergend langzaam nog een beetje verder. Het is een raar gezicht, we kunnen inmiddels naast de boot staan, zonder dat we moeite hebben om adem te halen. Dat is niet goed. Het is gelukkig een mooie zandbodem en het roer blijft vrij van de bodem (het roer is kwetsbaarder dan de kiel). Pas drie uur later kunnen we onszelf los varen. Op de nieuwe ankerplek, brengen we twee ankers uit (een zogenaamde Bahamian moor), een anker upstream en een anker downstream, beiden naar de punt van de boot. Zo blijken de anderen het ook allemaal te doen. Op deze manier blijft de boot bij het wisselen van het min of meer op dezelfde plek liggen. Zeilers kijken graag hoe anderen aan het stuntelen zijn dus ze hebben het getroffen met ons. En het is nog niet afgelopen.

Als we eenmaal goed liggen komt een van onze buren langsvaren en vraagt of we onze dinghy ook kwijt zijn. Ja dus, we hadden het alleen nog niet in de gaten. Weer een ander heeft hem gevonden, hangend achter een rots, bij de uitgang van de baai. Wat een geluk! Genoeg gedaan voor deze dag. We snorkelen wel een andere keer.

De volgende dag zeilen we met een heerlijk windje naar Normans Cay. We hebben een ankerplek uitgekozen met een hagelwit strand. Het zonnetje in de rug maar dreigende luchten voor ons. Het is het duidelijk dat we niet meer op zoek gaan naar andere plekjes om te ankeren terwijl we de diepte op de dieptemeter steeds verder zien zakken. Met nog een paar mijl te gaan naar het strand, is het zo ondiep dat de badmeester je zou verbieden om te duiken. Naast ons vaart een groot motorjacht. Zij twijfelen ook een beetje. Als deze weer doorzet, gaan we er snel achteraan. Het blijkt dat er een drempel is en het wordt weer iets dieper. We ankeren in 2,50 meter en rekenen uit dat het op laag water precies goed moet gaan. Onze boot heeft een diepgang van 1,95 meter. Het verschil tussen hoog en laag water is ongeveer een meter.

Met behulp van de eye-ball-navigation omzeilen we net een bankje dat niet op onze kaart staat en varen dan de smalle geul van Warderick Wells binnen. Wauw! Wat is het hier waanzinnig mooi. We pikken onze gereserveerde mooring op, je weet wel zon blok beton met een touw eraan, en gaan nog snel even snorkelen. Het stroomt er behoorlijk. We zien veel grote vissen (Nassau groupers) die we nog niet eerder zagen en prachtig koraal. We zien plotseling een grote manta (soort rog van 1,5 meter doorsnede) de hoek om komen. Na een uur snorkelen in deze draaikolk is Yves bek af. Hij vaart de dinghy terug. Wij zwemmen met de stroom mee terug naar de boot en komen vier pijlstaartroggen tegen (spotted eagle rays). Ze zwemmen rustig langs ons. Het lijkt eigenlijk meer op vliegen maar dan vertraagd. Wat een mooi gebied.

Na een nachtje dromen over de haaien, is het tijd om weer verder te gaan. Op naar Staniel Cay, waar voor het eerst sinds Nassau weer sprake is van een bewoonde wereld. Er zijn twee supermarkten. Ze heten de blue en de pink supermarkt, genoemd naar de kleur verf waarmee de respectievelijke schuurtjes geverfd zijn! Ook is er de Staniel Cay Yacht Club en de Thunderball Club. De laatste is genoemd naar de James Bond film die hier is opgenomen.
 
Zoals inmiddels gebruikelijk zeilen we een dag en lassen dan een rustdag in. De volgende dag (eerste Paasdag) op Staniel Cay gebruiken we om te snorkelen, wandelen en lezen. We snorkelen in de Thunderball Cave. We weten niet of deze vernoemt is naar de film van 007 of de film naar deze grot. Het is een grot die midden in een eilandje ligt en met hoog water alleen kan worden bereikt door onder water gelegen ingangen. Het is hoog water en we moeten dus duiken om de grot in te komen. Het is best spannend snorkelen, maar wel super mooi. In de grot zit een gat aan de bovenkant waar het zonlicht naar binnen schijnt. Het is midden op de dag en de zon staat hoog aan de hemel en schijnt mooi naar binnen. Bij het gat waar we door naar buiten gaan, ligt een grote barracuda te wachten op ons. Hij laat even zijn tanden zien, maar doet verder niets. Barracudas zijn erg plaats gebonden en deze zwemt hier al jaren rond. s Avonds eten we heerlijk en erg gezellig in de Staniel Cay Yacht Club. Deze Yacht Club heeft niets te maken met een vereniging, het is gewoon een gezellige bar met een lekker restaurant waar veel watersporters komen. Bij het dock van de Yacht Club zien we weer haaien en stingrays.

Natalie en Douwe komen morgen al. Zij brengen als het goed is van alles mee om onze visumaanvraag te doen slagen. Ook moeten we dat gasprobleem nog oplossen. We doen hieronder uitgebreid verslag van beide projecten. Als je daar even niet op zit te wachten, dan kan je nu stoppen en wachten op verslag 15.

We koken op een Camping Gaz. Dat zijn van die blauwe tankjes met daarin butaan gas. Die konden we tot de Bahamas overal laten vullen. Maar dat is nu afgelopen. Hier en in de Verenigde Staten is het propaan gas dat de klok slaat. De beste oplossing is het kopen van een tankje met propaan gas en een bijbehorende regulator. Maar dat klinkt eenvoudiger dan het is; er komt nog iets meer bijkijken.

We zijn zoals gezegd al een dag bezig geweest en hebben ondekt dat er in de Bahamas alleen 20 lbs tanks te krijgen zijn. Deze passen helaas niet in de daarvoor bedoelde plek op onze boot. Het is niet zo eenvoudig om een andere plek te nemen. Probeer maar eens om je gasfornuis een nieuw plekje te geven. Behalve dat we ook op de boot een gasleiding hebben, is het ook belangrijk dat het gas in het geval van een lekkende tank niet in de boot terecht kan komen. De daarvoor bedoelde ruimte is daarom helemaal afgesloten met een afvoer naar buiten. We moeten de tank dus of buiten instaleren of in die ruimte.

Ook zijn alle aansluitingen hier anders. Dus moeten we iemand vinden die een slang maakt die enerzijds past op de gasleiding aan boord en anderzijds op de (nieuwe) gasfles. En in het geval van gas doe je dat niet met behulp van een beetje tape. Er gebeuren niet veel ongelukken maar als het zo ver is is het meestal vuurwerk.

Ik heb daarom, zonder overleg met Annebeth, bedacht dat ik maar eens ga kijken of er iemand is op het eiland die mijn Camping Gaz tankje met propaan kan vullen. In feite heeft diegene daarvoor alleen een adapter nodig die op dat blauwe tankje past.

Met de bus, liftend en lopend maak ik een tocht langs bijna alle gasbedrijven van Nassau. En dat zijn er veel want iedereen kookt hier met behulp van die tankjes. Gas is dus big business. Na een hele ochtend van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, met de beste bedoelingen, wordt ik door een vriendelijke Bahamian afgezet bij Moss Gas. Moss is al generaties lang een grote naam in Nassau en het moet wel gek lopen wil hij mij niet kunnen helpen. Het is een ongelooflijke bende. Als ik de schuur van Moss Gas binnen loop, veegt moeder Moss even de kakkerlakken van haar bureau en vraagt hoe ze mij kan helpen. Als ze mijn blauwe tankje ziet roept ze meteen zoon Moss en gebiedt hem mij te helpen. Hij glimlacht. Het is duidelijk dat hij hier raad mee weet. Ergens tussen hun bende haalt hij een koperen verloopstuk en met een beetje moeite vult hij mijn tankje met propaan. Na de eerste poging loopt het tankje met een oorverdovend lawaai weer leeg. Het gas spuit er met veel geweld uit maar zoon Moss prikt er een beetje in met een priem en het wordt weer stil. De tweede keer gaat het goed en klaar is kees. Een vol Camping Gaz tankje met propaan. Ze zijn bij Moss erg onder de indruk van het feit dat ik liftend en lopend bij hun terecht ben gekomen en daarom krijg ik een ijskoude Heineken en een lift terug naar de stad. Heel tevreden keer ik terug naar de Jan Steen en trots laat ik het volle tankje zien. Annebeth kijkt een beetje verbaast en vraagt of ik het met butaan gas heb laten vullen. Nee, met propaan, zeg ik terwijl ik zonder kennis van zaken uitleg dat dat ook prima kan. We sluiten de boel aan op de boot en het gasfornuis brandt prima. Aan het denken gezet door Annebeth blader ik toch eens door een paar boekjes uit onze uitgenreide boordbibliotheek en al na tien minuten vind ik ergens een hoofdstukje propane and butane. Misschien hadden we dat moeten lezen voordat we uit Nederland wegzeilden of in ieder geval voordat ik het Camping Gaz tankje liet vullen met propaan gas. Als na een paar regels valt mijn oog op de zinsnede never never fill a butane tank with propane. En Annebeth rent meteen naar buiten om alle mogelijk gaskranen dicht te draaien en heeft het gevoel nog maar net een explosie te hebben voorkomen. Het tankje moet meteen van boord. Na verdere lezing blijkt dat de druk in het geval van propaan ruim vier maal hoger is dan die bij het gebruik van butaan en dat allerlei onderdelen zoals onder meer de regulator onder de druk kunnen bezwijken met lekkages als gevolg.  Ik relativeer de boel een beetje. Als je aan iemand zou vragen een stukje over verkeerslichten te schrijven zou deze ook schrijven dat je nooit door rood moet rijden. Maar als je door Amsterdam fietst kijk je toch gewoon of er een auto aankomt en niet welke kleur het verkeerslicht heeft. Niet echt overtuigd kalmeert Betje een beetje en we besluiten dat het tankje nog even aan boord mag blijven maar dat we het morgen leeg laten lopen en alsnog een nieuwe propaan tank en regulator kopen. Ik roei die avond nog even langs een paar andere Europeanen die naast ons voor anker liggen. De Engelsman zegt dat je reuze moet oppassen met gas en dat hij weet dat er bij propaan sprake is van hogere druk en hetere verbranding en dat je daarom andere spullen nodig hebt. Het blijkt dat ons fornuis gelukkig voor zowel butaan als propaan geschikt is. We hebben daarom alleen een nieuwe tank en een nieuwe regulator nodig. Zo ver waren we twee weken geleden eigenlijk ook al. Een Fransman heeft geen idee wat het verschil tussen propaan en butaan is en vult zijn Camping Gaz tankjes al jaren met propaan en zegt dat het prima werkt. Een typisch geval van de Franse slag zou ik zeggen. Neemt het waarschijnlijk ook niet zo nauw met verkeerslichten. Toch besluiten we geen risico te nemen. Gas is listig spul en morgen ga ik op zoek naar een nieuwe gastank, een nieuwe regulator en een slang die past op zowel onze gasleiding en op de nieuwe tank. We zien wel waar en hoe we die nieuwe tank stallen.

De volgende dag huur ik een scooter. Ik weet na twee dagen oefenen redelijk de weg en een paar uur later ben ik terug met een enorme gastank (20 lbs), een nieuwe regulator en een slang die ik heb laten maken met behulp van nieuwe koppelstukken en onze oude slang. Waarschijnlijk niet helemaal ISO maar dit moet goed genoeg zijn. Douwe en Natalie zijn aangekomen als ik terug kom op de boot en ze kunnen meteen aan de slag. Hoe en waar gaan we die fles installeren zodat we morgen zonder gevaar voor eigen leven eieren kunnen bakken. We besluiten een stuk uit de boot te zagen in de hoop dat we de tank toch in de eerder beschreven kist kunnen krijgen. Een uur later zit de tank er in. Morgen alleen nog wat schuimrubber kopen om te zorgen dat hij niet te veel rolt en schudt tijdens het zeilen. Waarom hebben wat dat niet meteen zo gedaan?? Zo gaat het vaak tijdens klussen aan boord. Er is vaak sprake van voortschreidend inzicht. Ook kost het steeds weer veel tijd om de weg te vinden in een nieuwe stad zodat je alle spullen kan kopen die je nodig hebt. En ten slotte moeten we ook steeds door dit soort processen omdat we geen idee hebben waar we mee bezig zijn. Wij hadden ook geen idee wat het verschil tussen butaan en propaan was en al dat andere gedoe wat er bij komt kijken. Tevreden drinken we wat witte wijn. We proosten op de aankomst van Douwe en Natalie en op onze volle tank met propaan.

Maar zoals gezegd hadden we de nodige voorbereidingen getroffen en Douwe en Natalie hebben inderdaad een hele stapel documenten en brieven mee van instantie, familie en vrienden die ons verhaal moeten bekrachtigen. We maken nog wat recente pasfotos en vullen de laatste vragen van onze aanvraagformulieren in. De wekker gaat om 7.00 uur af. We kleden ons sinds lange tijd weer serieus aan en gaan op pad. We dragen al maanden niet veel meer dan zwemkleding en slippers, maar voor deze dag doen we extra ons best. Ik heb een lange broek aan, schoenen, sokken en een overhemd dat mijn moeder voor mij had meegegeven aan Douwe. Annebeth draagt voor deze gelegenheid hakken. Al voor we uit de bijboot stappen, staat het bloed haar in de schoenen.

Bij de ambassade was het geweldig druk en na een blik in de wachtkamer blijkt dat we redelijk overdressed zijn. En we krijgen niet eens een persoonlijk interview om de hele stapel door ons meegenomen bijlagen toe te lichten. Nee, na de eerste twee uur wachten krijgen we de mogelijkheid om, na betaling van USD 200, het hele zaakje in te leveren bij een dame achter gewapend glas. Ze kan vanaf die plek helemaal niet zien dat ik sokken aan heb en Annebeth hakken draagt. En van een toelichting geven, was al helemaal geen sprake. Er hangt zelfs een bordje waarop staat dat het op prijs wordt gesteld als we niet tegen die jufrouw praten. Gelukkig hadden we een A4-tje gemaakt waarin we kort uitleggen waar we mee bezig zijn en waar de verschillende bijlagen toe dienen. Toen mochten we gaan zitten, netjes aangekleed, om drie uur later opgeroepen te worden. Annebeth moet een vraag beantwoorden aan loket drie. Het is duidelijk dat ze het goede antwoord heeft gegeven want die meneer deelt mee dat het printen van het visum nog ongeveer twintig minuten duurt. Perfect! Die is binnen! Een half uur later zitten we, netjes aangekleed, bij de Mc Donalds om dit te vieren met een Big Mac. Je krijgt ontzettend veel honger van vijf uur wachten. Daarna lopen we terug naar de Jan Steen. Ik op blote voeten en Annebeth op mijn sokken. Het vervolg van onze reis kan beginnen. Met Douwe en Natalie gaan we naar de Verenigde Staten.

Het verslag van deze tocht is in de maak, we zijn inmiddels ruim een week geleden in Amerika aangekomen! En het is hier nu koud. Brrr, we doen snel de kachel wat hoger!