4 augustus 2002 tot en met 20 augustus 2002 Falmouth, Engeland tot Islas Cies (Vigo), Spanje

De volgende dag komen Sander en Sandra, die gebracht worden door Sans ouders, en Bar en Marcel, die een lange vlieg- en busrit achter de rug hebben. Bar en Marcel hadden ook nog de pech dat ze onze zonnetent mee moesten nemen. We proberen m meteen uit, wat een gaaf ding! Hier gaan we zeker veel plezier van hebben. De Boer party-tenten zijn er niets bij.

We beginnen rustig aan en zeilen naar Helford River, waar we aan een mooring liggen. Bar kijkt een beetje verbaasd om zich heen als ze ziet dat wij de boot aan een boei vastmaken midden op de rivier. Drie dagen en nachten op zee had ze zich helemaal op voorbereid (zo goed en zo kwaad als dat kan) maar dat we de andere dagen ook niet meer aan de wal liggen ...dat was toch wel even wennen. We gaan met bijboot toch maar even naar het vaste land, waar een dorpsfeest is met alleen maar lamme Engelsen die met een loterij bezig zijn. In Helford River begint de pech voor Hidde: hij staat op het punt een duik te nemen in het ijskoude water (circa 15 graden), maar loopt dan eerst even heel hard tegen een blok op het dek aan. Het duurt even voordat we het in de gaten hebben, maar als het dek rood kleurt is het voor iedereen duidelijk. Het is een diepe wond, maar tussen twee tenen en dus een onmogelijke plek om te hechten. Er gaat daarom een goed stuk verband omheen en we hopen dat het snel aan elkaar groeit.

Dan door naar Penzance, waar we enorm geluk hebben om de haven nog in te kunnen. De haven is namelijk maar 3 van de 12 uur open (namelijk rondom twee uur voor en een uur na hoog water). Wij hadden met de marifoon de havenmeester opgeroepen, met het bericht dat we het niet zouden halen en of we een half uur later er ook nog in mogen. We verstaan zijn antwoord niet goed, maar gokken erop dat hij op ons wacht. En ja hoor, de gate is nog open bij aankomst, maar sluit wel direct achter ons! Wel zo prettig om nog even de kunnen douchen en inkopen te doen. We maken de plaatselijke bakker blij door vlak voor sluitingstijd zijn hele voorraad op te kopen. Voordat we de Golf van Biscay over gaan steken besluiten we nog even uit eten te gaan.

Het is altijd een heel gedoe om een geschikt café of restaurant te vinden. In Nederland weet je redelijk waar je het zoeken moet, maar in het buitenland ... Je hebt natuurlijk de rij met Leidseplein-en-omgeving-achtige tenten met lawaaikaarten en van die lui die steeds aan je vragen waarom je niet bij ze komt eten. Soms is dat prima, maar er zijn ook dagen dat jeje afvraagt hoeveel er fout kan gaan bij het bereiden van een burger of later een hamburguesa. Af en toe loop je gewoon regelrecht naar dat goed-voor-mekaar restaurant met het mooie terras. Meestal echter zijn we op zoek naar dat wat meer authentieke eetcafé waar je goed kan eten, vaak de lokale specialiteiten kunt krijgen en je je onder de lokale bevolking bevindt. Na vele kilometers slagen we er vaak in te vinden wat we zoeken, maar in Penzance hadden we beter op de boot kunnen eten.

We vinden het best spannend, de Golf van Biscay. Hidde heeft dit al eens gedaan, maar voor mij en de rest van de bemanning is het nieuw. Hoeveel anders zal het worden dan onze, redelijke zware, oversteek naar Engeland? De weerberichten lijken goed, maar hierbij vertrouwen we wel voor het grootste deel op onze eigen kennis en interpretatie van weerkaarten. We proberen nog via de gsm bij de Medoffice van Engeland een voorspelling te krijgen, maar dat lukt niet.

Om 4 uur s nachts vertrekken we. De wachten zijn ingedeeld, maar iedereen is aan dek. De eerste dag verloopt fantastisch, ten eerste ontdekken we dat het geen 500 mijl is, maar slechts 425 naar La Coruna (scheelt al gauw een half dagje). Ten tweede lopen we gemiddeld 7 knopen, met een heerlijk windje uit het westen (halve wind) kracht 4 5. Als het zo doorgaat, zijn we er binnen 3 dagen!

De eerste nacht-shiften duren 3 uur en zijn we met zn drieen, de tweede nacht lopen we met zn tweeen wacht, gedurende 2 uur. We zien redelijk wat boten s nachts en ook...dolfijnen!!!!! De eerste dolfijnenshow gaat door totdat het licht wordt. Prachtig!!

Bar is door het dolle heen en maakt de rest wakker om niets te missen van dit spectakel. Dan zien we om 8 uur ook nog eens zes walvissen die ons op tientallen meters achtervolgen! Het lijken eigenlijk grote dolfijnen, maar ze zijn veel groter en hebben een grote, ronde, zwarte kop.

s Middags kunnen we de spinaker zetten. Om 18.00 uur wordt dit abrupt beeindigd doordat we een beetje willen loeven, waardoor de boot uit zn roer loopt en de giek door het water sleept. Paniek in de tent, snel de spi eraf, wat erg soepel verloopt uiteindelijk. Het woei inmiddels ook vrij hard voor een spinaker, namelijk windkracht 6 in vlagen

We zien nog een paar keer dolfijnen, maar wat doe je verder op zon dag tijdens de oversteek? Aangezien het vrij comfortabel zeilen was (met de wind mee), kon er veel gelezen worden (behalve door San en Annebeth, die af en toe tegen de grens van zeeziekte aan zaten). En verder: eten klaarmaken en opeten, slapen, veel slapen, snoepen, heel veel snoepen, thee zetten. Dat laatste is een project op zich, waar je algauw ¾ uur mee bezig kan zijn. Water met voetpomp in ketel doen, wachten tot water kookt, dan net niet genoeg kokend water hebben voor 6 koppen thee, etc. Verder luisteren we 4 keer per dag naar de BBC voor de 24 uurs voorspellingen. Die zien er steeds goed uit, totdat we een possible gale 8 bij de Spaanse Noordwest kust horen. Ook wordt er harde wind voorspelt voor ons gebied (kracht 6). We reven alvast voor het donker wordt en zetten de genua 3 op (een kleiner voorzeil). Uiteindelijk komt de hardere wind en ook de gale 8 niet (met dat laatste waren we wel blij), maar het is toch iets dat je tijdens de oversteek bezig houdt. Tijdens elk weerbericht hoorden we weer de gale 8, wat toch niet erg relaxed is. We wisten namelijk toen al dat de kans groot was dat we in het donker aan zouden komen en dan nog een storm erbij, op lager wal...klonk niet erg aantrekkelijk. Maar uiteindelijk is die harde wind nooit gekomen.

Op de laatste dag valt de wind zelfs weg en wordt het even heel mooi weer. Op dat moment besluit Hidde de boot weer eens te checken, met name op de plekjes die je niet kan zien zonder allerlei luiken en planken op te tillen. Hij ontdekt zout water op een plek waar het niet zou moeten liggen: namelijk in de boot in plaats van daar buiten. Een speurtocht naar de bron brengt hem bij... het roer. Er blijkt speling te zitten in de koker waar het roer door de bodem van de boot gaat (voor de kenners: speling in hennegatskoker, een pakkingbus met vetkoord). We schrikken er best wel van en zijn blij dat land in zicht is. Voorzichtig sturend lopen we uiteindelijk s nachts La Coruna binnen.

We hebben echt een fantastisch mooie en snelle tocht gehad, met ideale wind en veel dolfijnen. Alleen het roer is een zorgpunt. We besluiten eerst te relaxen en ons de volgende dag maar weer druk te maken om het roer.

We zijn nu al ruim een maand onderweg en als je niet beter wist gingen we een reis maken door gebieden die slechts zonneschijn kennen. Onze aftrap in Ijmuiden, de Engelse zuidkust en ook Noordwest Spanje werken echter niet helemaal mee. Er zaten zeker mooie dagen tussen, maar het was over het algemeen Hollands weer. Over Zuid Engeland wordt wel gezegd dat het subtropisch is en er palmbomen groeien. Dat is ook zo, maar dat komt met name omdat het er nooit vriest en niet omdat het er zo warm is in de zomer. Noordwest Spanje is vergelijkbaar met Zuidwest Engeland. Het zijn allebei ontvangsruimten voor lage druk gebieden en dus veel bewolking en regen. Het lijkt wel of ze moeten kiezen als ze uit Noord Amerika aankomen. Het regent dan ook behoorlijk in La Coruna. Ook als we om 11 uur worden gewekt (Goedemorgen, Opstaan!) door Karen en Bob! Zij komen net binnenvaren na 3 dagen oversteken met zn tweeen. Ze hebben net iets meer wind gehad dan wij dus waren redelijk kapot, zeker omdat ze met z´n tweeen waren.

Terug naar het roer. Om het roer te kunnen repareren, moeten we de kant op. Dat hadden we toch niet gedacht, dat we al zo snel weer op het droge zouden liggen. In Sada, een dorpje om de hoek bij La Coruna, is een mooie marina, waar we zaterdagochtend het water uitgetild worden. Voor Spaanse begrippen verloopt alles vanaf dan (gelukkig!) heel soepel. Er is binnen 5 minuten een mechanico, die dezelfde diagnose stelt als Hidde: het vetkoord is op, waardoor speling is ontstaan. We horen steeds vanuit het achteronder, no problema, dus dat stelt ons gerust.

Zaterdag demonteren we de pakkingbus en proberen we zelf te inspecteren hoe alles zit. We maken alles klaar voor de mechanico, die maandagochtend met nieuw vetkoord komt om de boel weer in elkaar te zetten en een kleine reparatie aan het polyester te doen. De rest van de zaterdag liggen we op het strand, want het is inmiddels prachtig weer geworden.

We slapen deze dagen gewoon op de Jan Steen die op het droge staat. We eten heel toepasselijk bij restaurant El Timon, dat Spaans is voor Het Roer. We krijgen geweldige jamon, pulpo, sardientjes en salades. Na het eten is het steeds weer tijd voor een likeur van het huis. We hebben een paar flessen van hun brouwsel meegekregen en wachten nog steeds op een goed moment om deze soldaat te maken.

Zondag gaan we met de bus naar Santiago de Compostella, daar waar de overblijfselen van de de Apostel Santiago bewaard worden. Het is een pelgrimsoord met een grote kathedraal, waar duizenden toeristen en een paar pelgrims zijn. We denken aan Marleen, die daar in 3 maanden naar toe gelopen is vanuit Frankrijk. Naast het bekijken van de overvolle, maar mooie kathedraal, zitten we eigenlijk alleen maar op terrasjes en nemen de laatste bus terug.

Maandag verloopt inderdaad zoals gepland en om 20.00 uur ligt Jan Steen weer in het water! Het is allemaal heel erg meegevallen. Dinsdag weer zeilen, daar is iedereen wel aan toe. Het wordt een prachtige zeildag, waarbij we heel mooi spinakeren. De wind neemt steeds verder toe en we gaan als een speer door het water. Eigenlijk moet de spi eraf, maar het gaat nog zo mooi... Ook deze spi-ervaring wordt abrupt beëindigd als we in een soort zwieren terecht komen. Met de auto gebeurt dat heel soms ook wel eens, je gaat van links naar rechts en je wordt steeds onbestuurbaarder. Dat gebeurt bij ons ook en de spi moet er zo snel mogelijk af. Het waait inmiddels fors, 24 knopen. Iedereen zit klaar voor het laten zakken van de spi, en dan, net als Hidde hem laat zakken vangt hij toch wind waardoor Hidde hem onmogelijk kan houden. De val (de lijn waarmee de spi in de mast gehesen is) glijdt door zijn hand en het begint behoorlijk te roken. Hij rent naar binnen om koud water over zijn hand te laten stromen. Het ziet er niet goed uit. Inmiddels zijn wij buiten de boel aan het ordenen en zetten een rif. Dat gaat allemaal prima en besluiten niet naar Caraminas te gaan, maar naar de dichtsbijzijnde plaats met haven, namelijk Corme. We denken dat het 3-de graads verbrand is en in ons boekje staat dat je dan te allen tijde een arts moet raadplegen. Met de taxi gaan Hidde en Sander naar een Medisch Centrum in de buurt waar hij een zalf krijgt en het advies geen gaas erop te doen. Uiteindelijk geneest de hand wonderbaarlijk snel en denken we dat naast de huid, met name al het eelt op zijn hand verbrand is.

De volgende dag door naar Finisterre. Elke ochtend begint het met motoren, waarna s middags de wind lekker gaat waaien uit het Noorden. We zetten vandaag de spinaker maar even niet. Het wordt weer een mooi zeildagje en liggen als enige zeilboot, tussen alle vissersboten, voor anker in het plaatsje Fisterre, vlakbij Kaap de Finisterre. Deze kaap is berucht om de verradelijke winden, maar beroemd omdat de pelgrims er vroeger al naar toe liepen en dachten dat dit het einde van de wereld was (finisterre).

Dan door naar Ria Arousa, één van de Rías Bajas van Galicië. Inmiddels heeft Hidde zijn derde pechgeval opgelopen, namelijk een verrekte schouderspier. Hier heeft hij veel last van en uiteindelijk werken 2 diclofenacs wel enigszins. Wij navigeren ondertussen met een lekker windje en zonnetje tussen de rotsen van de rivier door en gaan voor anker bij het prachtige strandje van Pueblo de Caraminara. We proberen eerst in de marina te liggen om weer eens lekker te kunnen douchen, maar daar zijn ze niet zo vriendelijk en zeggen dat het vol is. Met de sympatieke beweging waarmee je iemand wegwuift, probeert de man, die waarschijnlijk havenmeester is, te voorkomen dat we aanleggen. Als we uiteindelijk toch zijn steiger bereiken, mogen we wel water tanken als we beloven meteen daarna te vertrekken.

Als we weer weg willen varen, komt er een lijn in onze schroef die vast zit aan de steiger en aan een groot stuk beton. Sander duikt het water in en heeft de lijn binnen no time uit de schroef. Dat is dan weer een meevaller! We gaan heel gezellig uit eten in het leuke dorpje, drinken daarna bacardi limon-colas en spelen porno memory op een spelcomputer in het café. Als we die avond over de steiger van de marina lopen om vervolgens met ons bijbootje naar de Jan Steen te gaan, is er nog plek zat in de marina...

Het is alweer de een-na laatste dag voor Bar, Marcel, Sander en Sandra en om ons heen niets anders dan potdichte mist. Het zijn dikke mistbanken die voorbij trekken en na een proeftochtje, besluiten we niet naar de Islas Cies (bij Vigo) te varen, maar naar een eilandje aan de overkant van de rivier. Op de radar kan je de grote hoeveelheid mossel-pontoons mooi zien liggen. Deze mosselbanken liggen door de hele rivier en zorgen voor het grootste deel van de Spaanse mosselvangst. In zon pontoon liggen dikke lijnen met zaatjes erin, waar in een jaar tijd mosselen uitgroeien. Zoals de laatste tijd gaan we weer voor anker. We liggen midden tussen de visserboten en barbecuen heerlijk aan boord. Het is een beetje jammer dat het te koud is om buiten te eten (Spanje midden augustus!?).

Na twee super gezellige weken, zetten we hun, met toch wel een brok in de keel, af bij het treinstation van Villa Garcia. Nu ga ik mijn vriendinnetjes heel lang niet meer zien... Het was wel hartstikke gezellig dat ze mee zijn geweest! Het ging erg goed met zn zessen. Er is, zoals dat heet, geen onvertogen woord gevallen. Echt leuk dat iedereen de oversteek ook zo mooi heeft gevonden. Dat Bar, die nog nauwelijks gezeild had hiervoor, bij het binnenvaren van La Coruna tegen me zei dat ze het jammer vond dat we er alweer waren, na drie dagen en nachten op zee, zal ik nooit vergeten!

En dan zijn we weer met zn tweeen. We laten de was doen, internetten heel relaxed en lekker lang. s Avonds is het ruim partij in Villa Garcia. Jammer dat ze al weg zijn. Er is een ongelofelijk groot vuurwerk en allerlei bandjes en muziek op straat.

Met zes man aan boord is nog best veel, dus het is aan de ene kant ook wel weer lekker om met zn tweeën te zijn. We varen de volgende dag naar Islas Cies, twee prachtige eilanden vlak voor Vigo. We liggen voor een mooi wit strand voor anker. De volgende dag wandelen we naar de vuurtoren en doen verder vrij weinig. Naast ons ligt nog een Jan Steen. Het zijn Nederlanders en we hadden ze al een keer ontmoet op de werf in Alkmaar. Het is een heel interessant schip.

De ruimte binnen is fantastisch. Hij, Jan, heeft het zelf gebouwd en heeft als materiaal cement gekozen. Daarom Jan Steen! Er worden typische zeilers-onder-elkaar dingen besproken zoals "hoe lang duurde jullie overtocht, hoe gaat het met de stroomvoorziening, waar halen jullie je weerberichten vandaan, etc". Ze hebben drie kinderen waarvan de jongste aan een stuk praat en trots haar kamer laat zien, de middelste de verhalen van haar jongere zusje verbetert en aanvult en de oudste in de pubertijd is en dus spaarzaam is met zijn woorden ("gaat wel", "valt wel mee" en "dus niet"). Het is een mooi stel en het was gezellig. We zien ze vast nog wel een paar keer. We gaan niet te laat weer terug naar DE Jan Steen omdat we de volgende ochtend om ongeveer 7 uur vertrekken naar Portugal.